Την εβδομάδα που πέρασε, τη σοβαρή συζήτηση περί της συμφωνίας Ελλάδας – Γαλλίας επισκίασε η ασόβαρη συζήτηση περί αντικομμουνισμού. Τα περσινά ξινά σταφύλια τα κατάπιαμε με το ζόρι και η αιτία βρίσκεται σε μια ατυχή, ατυχέστατη, επιλογή της Ν.Δ. στις εκλογικές λίστες του 2019. Τα πάντα «φώναζαν»ότι η συμπερίληψη του κ. Κωνσταντίνου Μπογδάνου δεν θα της βγει σε καλό, ωστόσο, τότε πρυτάνευσε ο φόβος της απώλειας δεξιών ψηφοφόρων. Ο φόβος της απώλειας ενόψει μιας επιλογής, όμως, είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Κάπως έτσι, εν έτει 2021, και σε μια κρίσιμη για τη χώρα καμπή ως προς την εξωτερική πολιτική της και την εθνική της άμυνα, προσγειωθήκαμε ανώμαλα στο 1944, στο 1952, στο 1967, και αρχίσαμε να συζητάμε περί αντικομμουνισμού.
Ποιος είναι όμως ο παραδοσιακός αντικομμουνιστής στην Ελλάδα; Αυτός που ταυτίζεται με τους βασιλικούς επιτρόπους του 1949, τις παραστρατιωτικές ομάδες της ΜΑΥ, τα Τάγματα Ασφαλείας, τους χίτες, την αποθέωση του «πειράματος»της Μακρονήσου, τον μακαρθισμό στην Αμερική, τα πιστοποιητικά φρονημάτων και τους συνταγματάρχες της επταετίας. Με άλλα λόγια, σκοταδισμός και καθήλωση σε μια ρητορική μίσους και διχασμού. Ως προς το διχαστικό μέρος και τη διασπορά μίσους και την εξώθηση σε βία, ο αντικομμουνισμός δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη σκοταδιστική ρητορική αριστερών τρομοκρατικών ομάδων και διαφόρων αντιεξουσιαστικών συμμοριών που ζουν και αναπνέουν με τις εκδικητικές φαντασιώσεις της Βάρκιζας ή του Γράμμου.
Ο σύγχρονος κεντροδεξιός φιλελεύθερος δεν έχει κανένα λόγο να δηλώνει τον αντικομμουνισμό του ούτε να τον κάνει σημαία. Η προάσπιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο αυστηρό πλαίσιο της συζήτησης, της διαλεκτικής, του πολυκομματισμού, της ψήφου, είναι αυτονόητος σκοπός. Οπως, βέβαια, ο φιλελεύθερος οφείλει να στέκεται απέναντι στους νοσταλγούς στρατοκρατικών δικτατοριών και άλλων φασιστικών καθεστώτων. Ο φιλελεύθερος γνωρίζει ότι απ όπου πέρασε ο κομμουνισμός άφησε πτώματα, καταστροφή και μιζέρια, την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει την παραμικρή σχέση ή ανοχή απέναντι σε μορφώματα φασιστικά, νεοναζιστικά, ακροδεξιά, ρατσιστικά, αντισημιτικά.
Μπορεί το ΚΚΕ και άλλα ακραία στοιχεία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ να νοσταλγούν και να μυθοποιούν τον Ζαχαριάδη, τον Στάλιν, τον Βελουχιώτη, τον Δημοκρατικό Στρατό και τον Εμφύλιο, αλλά ο σύγχρονος κεντροδεξιός δεν νοσταλγεί κανέναν και τίποτε από εκείνα τα φρικτά χρόνια. Και οπωσδήποτε δεν ασκεί, εν έτει 2021, μια ρητορική που παραπέμπει σε εκείνες τις σκοτεινές εποχές, επικαλούμενος τον Γρίβα της οργάνωσης «Χ»
Η ρητορική του κ. Κων. Μπογδάνου αναβιώνει, όμως, ακριβώς όλα αυτά. Ορθώς διεγράφη. Γιατί συμπεριλήφθηκε αρχής εξαρχής στη Ν.Δ.; Ο μεγαλύτερος εχθρός της σύγχρονης κοινοβουλευτικής, φιλελεύθερης Δεξιάς δεν είναι οι κομμουνιστές. Είναι η Ακροδεξιά, που τη διαβρώνει σαν παρασιτικός οργανισμός. Οταν την υποδέχεσαι, θα σε διαβρώσει σαν το σαράκι.