Ολοένα και συχνότερα ακούγεται η φωνή της διογκούμενης ανησυχίας: «Ερχεται δύσκολος χειμώνας» Στο επίκεντρο αυτής της ανησυχίας είναι η αναμονή ενός μεγάλου κύματος ακρίβειας, που θα δυσκολέψει την ήδη ζορισμένη και πληγωμένη καθημερινότητά μας. Οσοι έχουν την ικανότητα ή και τα ψυχικά αποθέματα για διατήρηση σχετικής ψυχραιμίας, τώρα που φθινοπώριασε για τα καλά, βάζουν στην εξίσωση και τον παράγοντα «ενεργειακή κρίση» θα υπάρξει επάρκεια σε πετρέλαιο ή φυσικό αέριο για να ζεσταθούμε στους κρύους μήνες, που είναι, πια, σε απόσταση αναπνοής;
Το φορτίο είναι ήδη από καιρό πολύ βαρύ. Πολλοί έχουν-έχουμε κουραστεί από τις διαδεχόμενες η μία την άλλη σοβαρές δοκιμασίες: Ηταν, αρχικά, η σφοδρή οικονομική κρίση που πήρε τη μορφή τριών μνημονίων. Μια τυπικά δεκαετής κρίση, που ντύθηκε πότε με το βαθύ κόκκινο της αγωνίας εξαιτίας της συρρίκνωσης του εισοδήματος και πότε με το αγριωπό γκρίζο της ανεργίας, της πείνας, της απώλειας στέγης, της απώλειας ελπίδας.
Η αίσθηση της εξόδου, κάποια στιγμή, από αυτή την κατάσταση συνοδεύθηκε αντανακλαστικά και απολύτως φυσιολογικά από την τάση για βαθιές ανάσες ανακούφισης και προσμονής καλύτερων ημερών. Γνωρίζαμε άπαντες ότι τα μνημόνια ουσιαστικά θα ήταν για καιρό ακόμη «πάνω μας» Ομως, έστω ο τυπικός αποχωρισμός της καθημερινότητάς μας από αυτά ήταν σαν να βγαίναμε από μια μακρά περίοδο ασφυξίας. Λυτρωτική η ανάσα που φάνηκε να απλώνεται μπροστά μας. Ομως…
Ηρθε η πανδημία και μαζί της ο εγκλεισμός, ο κλονισμός της υγείας –δικής μας ή δικών μας ανθρώπων, ο φόβος της επαφής, ο θάνατος σαν στοιχείο της καθημερινής μας ενημέρωσης, για να διακόψει απότομα την αναπνοή και να συνθλίψει τις προσδοκίες για καλύτερες ημέρες. Μετά σχεδόν δύο χρόνια της νέας σκληρής δοκιμασίας, κυρίως λόγω των εμβολίων άρχισε να φαίνεται φως εξόδου. Η προοπτική της λυτρωτικής ανάσας επανήλθε, αυτήν τη φορά συμβολικά τονισμένη και με την ιδέα ότι θα απαλλαγούμε και από τις μάσκες. Ομως…
Ηρθαν τα νέα πως «Ερχεται δύσκολος χειμώνας» Νέα τα οποία βαθαίνουν τον φόβο και θέτουν εκ νέου σε σοβαρή δοκιμασία τις σημαντικά τραυματισμένες αντοχές όλων. Το φαινόμενο πρέπει να ανακοπεί. Και για να γίνει αυτό, είναι αναγκαίο να ξαναβρούμε τα δώρα της ενσυναίσθησης, της αλληλεγγύης, της αυτοσυγκράτησης. Απαντες έχουμε θέση σε αυτή την όμορφη προσπάθεια. Επί παραδείγματι; Ο Τύπος –κυρίως ο ηλεκτρονικός–να εγκαταλείψει τις τεχνικές θεάματος που τρομοκρατούν και να (ξανα)βρει το στοιχείο της ειλικρινούς και έντιμης ενημέρωσης.