Η είδηση: πολλοί απογραφείς παραιτούνται γιατί αντιμετωπίζουν σκαιά συμπεριφορά από πολίτες που επισκέπτονται για την απογραφή. Το ζούμε και αυτό. Προφανώς εδώ και αρκετό καιρό έχει ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου και δεν λέει να κλείσει. Η περίοδος των μνημονίων αποτέλεσε έναν τεκτονικό σεισμό. Μετακίνησε τις πλάκες συνείδησης μεγάλου αριθμού πολιτών – το «Οχι» στο δημοψήφισμα απέδειξε πως αυτός ο αριθμός ήταν συντριπτικά πλειοψηφικός. Δημιουργήθηκαν νέες ισορροπίες μέσα στην ελληνική κοινωνία, καθώς ανατράπηκαν οι βεβαιότητες πολλών δεκαετιών, και κυρίως ανατράπηκε το νοσηρό κλίμα ενός πλασματικού ευδαιμονισμού –του ευδαιμονισμού των δανεικών– που κυριαρχούσε τη δεκαετία του 2000, τη δεκαετία των συλλογικών ψευδαισθήσεων. Εμφανίστηκε και επικράτησε ένας αντισυστημισμός, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με την αμφισβήτηση που υπήρχε σε προηγούμενες δεκαετίες, καθώς αυτή η αμφισβήτηση ήταν δημιουργική, ενώ ο τρέχων αντισυστημισμός είναι απορριπτικός έναντι πάντων, προσλαμβάνοντας έτσι χαρακτήρα αντικοινωνικό.
Το βλέπουμε στο κίνημα των αντιεμβολιαστών. Δεν ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπό τους, κολλημένοι στις προκαταλήψεις τους. Τώρα όλες αυτές οι δυνάμεις του ανορθολογισμού που απελευθερώθηκαν, θεωρούν πως η απογραφή πληθυσμού έχει ύποπτα κίνητρα. Αρνούνται να δώσουν στοιχεία που αφορούν, σε τελική ανάλυση, την ύπαρξή τους, διότι δεν εμπιστεύονται το κράτος. Και ξεσπούν στους υπαλλήλους που διενεργούν την απογραφή, καθώς αυτοί το εκπροσωπούν εκείνη τη στιγμή και τους έχουν μπροστά τους. Δεν περνάει από το μυαλό αυτών των συνανθρώπων μας η σκέψη πως οι απογραφείς, κατά τεκμήριο νέα παιδιά, βρίσκονται μέσα στα σπίτια τους απλώς για να διεκπεραιώσουν μια δουλειά που ανέλαβαν. Και είναι δείγμα ανθρωπιάς –για να μην αναφερθώ στη φιλοξενία– να τους φερθούν κόσμια και με ευγένεια.
Δυστυχώς, έχουμε εισέλθει ανεπιστρεπτί σε μια εποχή που η έννοια «καθήκον απέναντι στην κοινωνία» τείνει να εκλείψει για μια σημαντική κατηγορία πολιτών. Σε παλιότερες εποχές όλοι αυτοί ήταν ευάριθμοι και αντιμετωπίζονταν ως γραφικοί. Ως ένα κοινωνικό φολκλόρ. Σήμερα έχουν αποκτήσει πολιτικό λόγο και αν συμφωνήσουν στο είδος του ανορθολογισμού τους –κάτι ιδιαίτερα δύσκολο– μπορεί να εκφραστούν πολιτικά με τρόπο συγκροτημένο. Βέβαια, για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι ανορθολογιστές να σκεφτούν ορθολογικά, κάτι που είναι αντιφατικό.