Κούραση; Ελλειψη έμπνευσης; Ή και τα δύο; Δύσκολα φαίνεται πως κάποιος θα μπορέσει να βρει, εναλλακτικά, μιαν άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι τα κόμματα, κυρίως όταν βρίσκονται σε τροχιά μεταξύ τους αντιπαράθεσης, αυτοεγκλωβίζονται σε κύκλους παρελθοντολογίας. Και είναι μία διαπίστωση αυτή που τουλάχιστον προκαλεί προβληματισμό για την «επόμενη ημέρα», δεδομένου ότι «σήμερα» είναι πολλά και μεγάλα τα προβλήματα, των οποίων η επίλυση απαιτεί βλέμμα στο μέλλον, τολμηρές ιδέες, καινοτόμους προτάσεις, «φρέσκο» λόγο.
Οποιος παρακολουθεί ειδικά τις κοινοβουλευτικές μάχες καθημερινά, θα διαπιστώσει και μάλιστα πολύ γρήγορα ότι διασταυρώνοντας τα ξίφη τους «γαλάζια» πλειοψηφία και αξιωματική αντιπολίτευση εστιάζουν σχεδόν μονίμως στην περίοδο της πρωθυπουργίας Αλ. Τσίπρα.
Οι του ΣΥΡΙΖΑ θα υπεραμυνθούν εκείνης της περιόδου, κάνοντας το στρατηγικό σφάλμα να ξεχνούν ότι εκείνης τα έργα και οι ημέρες, το ύφος της εξουσίας και οι κυβερνητικές επιλογές έχουν αποδοκιμαστεί με πάταγο, μέσω και της ψήφου στις κάλπες του 2019. Στα αξιοπρόσεκτα, ωστόσο, είναι ότι άπαντες, από τον αρχηγό έως και τον τελευταίο βουλευτή, επιλέγουν να κάνουν το ακροατήριό τους να «ξεχάσει» το γεγονός ότι συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά του κ. Π. Καμμένου: μιλάνε διαρκώς για «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ήταν «συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».
Με αναφορές σε εκείνη την περίοδο επιλέγουν να τοποθετηθούν και οι «γαλάζιοι», εκτιμώντας προφανώς ότι με την υπενθύμιση των πολιτικών που γνώρισαν την εκλογική ήττα θα έχουν εύκολα τώρα επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα σφάλμα στρατηγικής σημασίας: οι πολίτες αντιμετωπίζουν σήμερα συγκεκριμένα προβλήματα και το πρώτο που αναμένουν από ένα κυβερνών κόμμα είναι απαντήσεις και λύσεις επί αυτών των προβλημάτων, και πάντως όχι υπενθύμιση παλαιών ιστοριών.
Ενδεικτικά αρκεί να σκεφτεί κανείς κάποιες από τις εν εξελίξει κρίσεις: υγειονομική, περιβαλλοντική, ενεργειακή και το φάσμα της ακρίβειας. Ενώ, λοιπόν, αυτή η σκληρή πραγματικότητα πιέζει κοινωνίες, οικογένειες, άτομα, ενώ απέχουμε ελάχιστες εβδομάδες από το 2022, πόσοι ενδιαφέρονται άραγε να ακούσουν για πολλοστή φορά ποιος έφερε τα μνημόνια, ποιο μνημόνιο είναι το χειρότερο ή το τι συνέβη το 2015; Αν εξαιρεθούν τα στελέχη του κομματικού μηχανισμού, ουδείς ενδιαφέρεται. Ουδείς από εκείνους που αγωνιούν μπροστά στον χειμώνα, που αγριεύει από κάθε άποψη. Ουδείς από εκείνους που στριμώχνονται καθημερινά μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, και που αισθάνονται ανασφάλεια μπροστά στον κλειστό φάκελο με τον λογαριασμό του ρεύματος ή στο ενδεχόμενο να νοσήσουν έστω και από απλή εποχική γρίπη σε τέτοιες εποχές…