Η διαφαινόμενη νίκη του Ν. Ανδρουλάκη σηματοδοτεί την αποχώρηση από την κεντρική πολιτική σκηνή της γενιάς του ’70, δηλαδή της γενιάς του Πολυτεχνείου. Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης ελάχιστα περιθώρια αφήνουν στους 65άρηδες πολιτικούς αντιπάλους τους να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους. Δεν πρόκειται για ηλικιακό ρατσισμό, αλλά για φυσιολογική εξέλιξη. Oποιος πολιτικός, άνδρας ή γυναίκα, δεν το καταλαβαίνει, έρχεται η σκληρή στιγμή της κάλπης και τότε εισπράττει αυτό το μήνυμα. Η αποστρατεία, ιδίως αν είναι τιμητική, δεν είναι κάτι το αρνητικό, αρκεί αυτό να το αντιληφθεί ο αποστρατευόμενος. Δυστυχώς, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης το γάντζωμα σε καρέκλες και εξουσία και η αίσθηση του αναντικατάστατου. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτά τα ζητήματα τα λύνει η ίδια η ζωή.
Δεν είναι τυχαίο πως ο Ν. Ανδρουλάκης εξελέγη με μοναδικό όπλο το ότι είναι νέος. Πέρασε, δε, απαρατήρητο και ασχολίαστο το γεγονός πως ο νεαρότατος Παύλος Χρηστίδης κατέκτησε την τέταρτη θέση υποσκελίζοντας Καστανίδη και Γερουλάνο. Από τον Ν. Ανδρουλάκη δεν ακούσαμε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Απλώς έπιασε τον σφυγμό της εποχής, πρόβαλε και επέβαλε το ηλικιακό στοιχείο, ως κριτήριο επιλογής.
Οι φίλοι του ΚΙΝΑΛ εκτίμησαν πως απέναντι σε έναν πενηντάρη Μητσοτάκη και ένα σαρανταπεντάρη Τσίπρα δεν μπορεί να αντιπαραθέσεις εβδομηντάρηδες και εξηνταπεντάρηδες. Πολύ σωστή είναι η διαπίστωση πως υπάρχουν πολλοί νέοι με σκουριασμένα μυαλά και πολλοί ηλικιωμένοι με φρέσκες ιδέες, αλλά αυτό αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο. Ο νέος είναι νέος.
«Μα αυτό είναι πολιτικό επιχείρημα;» θα διερωτηθεί ο αναγνώστης. Απαντώ πως δεν είναι, όμως είναι ένας παράγοντας που διαμορφώνει συνειδήσεις και πολιτικές καταστάσεις. Και αυτό μετράει. Η διαδοχή των γενεών ισχύει και στην πολιτική. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι και κληρονομική, κάτι που ενίοτε καθιστά αυτήν τη διαδοχή προβληματική.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε μια πολύ πιο συντηρητική εποχή, έγινε πρωθυπουργός στα 48 του χρόνια, διαδεχόμενος τους Παπάγο, Πλαστήρα και Σοφούλη. Η ανάδειξή του στην αρχηγία του Συναγερμού ήταν μια τομή στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο.
Φαίνεται πως ζούμε την εποχή που αλλάζει η φρουρά στην κεντρική πολιτική σκηνή και η ανανέωση γίνεται κυρίαρχο αίτημα.