Τα δημόσια πρόσωπα, όπου και αν δραστηριοποιούνται, οφείλουν να γνωρίζουν πότε πρέπει να αποσυρθούν από την πρώτη γραμμή του μετώπου, προσφέροντας την πείρα τους από τα μετόπισθεν ή να ιδιωτεύσουν. Είναι μια δύσκολη απόφαση, καθώς αποτελεί τομή στη ζωή τους. Ενώ για πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστούσαν στον κοινωνικό χώρο τους, καλούνται πλέον να ζήσουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτή η μετάβαση από τη δημόσια σφαίρα στην ιδιωτική έχει κόστος. Το κρίσιμο σημείο είναι πότε και πώς συνειδητοποιεί ένα δημόσιο πρόσωπο ότι οι συνθήκες άλλαξαν και, ως εκ τούτου, αλλάζει και ο ρόλος του.
Η ιδανική περίπτωση είναι, σε στιγμές αυτογνωσίας, να αντιληφθεί ότι η διαδρομή του τελειώνει. Οι αντοχές του μειώνονται, οι εμπνεύσεις στερεύουν και, το κυριότερο, έρχονται από κάτω, ορμητικά, νέα παιδιά με φρέσκα μυαλά και ιδέες, που διεκδικούν χώρο και ρόλους. Σε αυτό το κομβικό σημείο το ευφυές και ευαίσθητο δημόσιο πρόσωπο διαισθάνεται πως δεν αντέχει τη σύγκρουση με το νέο. Η αναμέτρηση θα αποβεί εις βάρος του, με αποτέλεσμα να εξαναγκασθεί να αποσυρθεί ηττημένος. Γι’ αυτό, για να διασώσει πρωτίστως την αξιοπρέπειά του, αποχωρεί εκουσίως, χωρίς περιττές μάχες και φθοροποιές τριβές. Φαίνεται γενναιόδωρος στα νέα παιδιά που επιζητούν αυτό που και ο ίδιος επιζητούσε όταν ήταν στην ηλικία τους.
Οσο καταδικαστέος είναι ο ηλικιακός ρατσισμός, αλλά τόσο και ίσως πιο πολύ καταδικαστέο είναι το πείσμα να παραμένει σφραγισμένη η επετηρίδα ενός χώρου για να μην εγκαταλείψουν κάποιοι την κεντρική σκηνή.
Βεβαίως, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε δημοσίου προσώπου να πιστεύει πως είναι αναντικατάστατο, όμως θα πρέπει να είναι έτοιμο να αναλάβει και τις συνέπειες αυτής της πεποίθησής του, πολύ δε περισσότερο αν η κοινωνία δεν συμφωνεί μαζί του. Αν η κοινωνία ζητεί ανανέωση και αλλαγή φρουράς σε επίπεδο γενεών. Αν η πολύχρονη παρουσία του έχει κουράσει τους πολίτες.
Το ερώτημα είναι: να αποσυρθείς αξιοπρεπώς και αυτοβούλως ή να πέσεις μαχόμενος, υπερασπίζοντας τη θέση που κατέχεις και τα προνόμιά σου; Στην πρώτη περίπτωση όλοι σε θυμούνται για τη γενναιοδωρία σου και την αξιοπρέπειά σου· στη δεύτερη, όλοι θυμούνται πως έφυγες γιατί ηττήθηκες.