Υποδέχονταν την κάθε έξοδο με χειροκρότημα. Ηταν τόσο μεγάλη η ανάγκη για κάποιες πρώτες νίκες τον Απρίλιο του 2020, μετά το σαρωτικό πέρασμα της COVID-19 στη γειτονική Ιταλία, που τα χαμόγελα δεν μπορούσαν να κρυφτούν πίσω από τις μάσκες. Ηδη, από το πρώτο κύμα της πανδημίας, γιατροί και νοσηλευτές περίμεναν σε παράταξη έξω από τις μονάδες εντατικής θεραπείας τους ασθενείς που είχαν καταφέρει να αποσωληνωθούν, για να πανηγυρίσουν μαζί τους. Αυτό το ξεπροβόδισμα χαράς, όμως, δεν γινόταν μόνο για να ξορκίσουν τους δικούς τους ενδόμυχους φόβους απέναντι σε έναν τότε ακόμη απρόβλεπτο ιό. Ηταν και μια κίνηση αναγνώρισης απέναντι στους ασθενείς που κατάφεραν να ανακάμψουν, αλλά και στο προσωπικό που τους περιέθαλψε, γιατί η έξοδος από τη ΜΕΘ δεν είναι πάντα δεδομένη.
Στις ΜΕΘ δίνεται η ύστατη μάχη. Εκεί ανέκαθεν έφταναν τα πιο βαριά περιστατικά. Tο προσωπικό τους αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη συχνότητα τον θάνατο. Η πίεση της πανδημίας οδήγησε σε διαφορετικές φάσεις στην εξάπλωση κλινών εντατικής και σε άλλους χώρους των νοσοκομείων, σε αναισθησιολογικά τμήματα και σε αίθουσες χειρουργείων. Σε περιόδους κορύφωσης των πανδημικών κυμάτων, διασωληνωμένοι περιμένουν και σε απλούς θαλάμους μέχρι να βρεθεί διαθέσιμο κρεβάτι στην εντατική. Η φροντίδα εκεί δεν μπορεί να είναι ανάλογη αυτής που δίνεται σε μια ΜΕΘ. Ούτε μια κλίνη εντατικής αποτελείται απλώς από έναν αναπνευστήρα και ένα μόνιτορ. Δεν αρκεί η υλικοτεχνική υποδομή, όσο σύγχρονη κι αν είναι. Βασικό στοιχείο είναι και το προσωπικό που θα τις στελεχώσει. Πρέπει να είναι έμπειρο, εξειδικευμένο, επαρκές σε αριθμό.
Επί σχεδόν δύο χρόνια, οι προβολείς της δημοσιότητας και η πολιτική αντιπαράθεση εστίασαν στις μονάδες εντατικής θεραπείας. Για ορισμένους ασθενείς, όμως, η περιπέτεια δεν τελειώνει με το εξιτήριο. Δεν είναι τυχαίο που η αποσύνδεση από τη μηχανική υποστήριξη στην εντατική αποκαλείται «απογαλακτισμός». Ο ασθενής καλείται ξανά να εκτελέσει μόνος το κοπιώδες έργο της αναπνοής. Η μακρά παραμονή σε ΜΕΘ μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει σε νευροπάθειες και αδυναμίες στη βάδιση, προβλήματα στη μνήμη ή στη συγκέντρωση, άγχος ή κατάθλιψη. Σε ορισμένα νοσοκομεία της χώρας λειτουργούν ήδη κλινικές που καταγράφουν την πορεία αυτών των ασθενών, τη μακρά τους μάχη με την COVID-19 που εξακολουθεί να τους ταλαιπωρεί. Ενα οργανωμένο σύστημα υγείας θα πρέπει να κοιτάξει πιο μεθοδικά και προς αυτούς, να μεριμνήσει για την αποκατάστασή τους, να μην τους ξεχάσει με το ξεπροβόδισμα.