Εάν τα διαδραματισθέντα στο Κοινοβούλιο της Βρετανίας την περασμένη Τρίτη, όταν 99 Συντηρητικοί βουλευτές καταψήφισαν τα μέτρα που αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, συνέβαιναν εν Ελλάδι, όποια κυβέρνηση και εάν ασκούσε την εξουσία σήμερα θα είχε καταρρεύσει.
Εάν απετράπη μια τέτοια εξέλιξη, ο λόγος είναι ότι στη Βρετανία υπάρχει σύστημα εδραιωμένο κοινοβουλευτικό. Και αυτό σημαίνει ότι ο βουλευτής δεν έχει απλώς άποψη, αλλά και το δικαίωμα να την εκφράσει διά της ψήφου του, δίχως αυτό να συνεπάγεται συνέπειες. Διότι στο αντιπροσωπευτικό σύστημα, νομιμοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας παρέχουν οι βουλευτές, ο ρόλος των οποίων δεν εξαντλείται στην προεκλογική περίοδο, αλλά αντιθέτως παραμένουν αγωγοί μακράς διαρκείας της εκλογικής βάσεως, που τους ανέδειξε, με την κυβέρνηση. Υπό αυτούς τους όρους διεξήχθη η εντονότατη αντιπαράθεση γύρω από το μείζον θέμα της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. με το Συντηρητικό Κόμμα βαθύτατα διαιρεμένο.
Η αντίδραση στα περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν είναι το μόνο θέμα που δημιουργεί προβλήματα στον κ. Τζόνσον. Πληροφορίες για ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι με ποτά, στην πρωθυπουργική κατοικία πέρυσι στη διάρκεια του lockdown, είναι ένα άλλο ζήτημα δοκιμασίας και τριβής, αν και διαψεύδεται από τον κ. Τζόνσον. Κυρίως όμως είναι μια υποβόσκουσα αντίδραση που διατυπώνεται στα συντηρητικά έντυπα περί αποστασιοποιήσεως του κ. Τζόνσον από την άκρως φιλελεύθερη πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ο σημερινός Βρετανός πρωθυπουργός δεν διάκειται εχθρικώς προς τις αρχές ενός καπιταλιστικού συστήματος από το οποίο θα επωφελείται όλο το έθνος. Εκφραστής αυτής της αντιλήψεως ήταν ο μέγας ηγέτης των Συντηρητικών, Μπέντζαμιν Ντισραέλι, που απεχθανόταν βαθύτατα η Θάτσερ. Κάποιοι στη Βρετανία υποστηρίζουν ότι ο κ. Τζόνσον κινείται «στο δικό του Σύμπαν» και εάν πράγματι αυτό συμβαίνει, τότε είναι σκόπιμο να επισημανθεί η ανυπαρξία «κάποιου άλλου πολιτικού Σύμπαντος» σήμερα, σε αυτή τη χώρα. Βεβαίως, κάθε σύγκριση της ελληνικής κοινοβουλευτικής πραγματικότητος με ισχύοντα στο Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν άδικη. Ο αγώνας των προσαρμογών μας προς τα ευρωπαϊκά πρότυπα που έχουμε επιλέξει θα είναι μακρύς, αλλά ίσως όχι ατελέσφορος.