Στη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη αποτυπώθηκε όλη η αγριότητα των Δεκεμβριανών. Πάντα οι δολοφονίες επωνύμων σε ταραγμένες περιόδους ξεχωρίζουν και προκαλούν πρόσθετες αντιπαλότητες και οξύνουν τα μίση. Προφανώς οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί, όταν διέπρατταν το έγκλημα, αγνοούσαν τις διαστάσεις που θα έπαιρνε στη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα. Μαζί με τις δολοφονίες των καθηγητών του Πολυτεχνείου, την ομηρία και τις χιλιάδες εκτελέσεις, συνετέλεσε ώστε «άγριος αντιεαμικός άνεμος φυσούσε στους δρόμους και στα σπίτια» της Αθήνας, όπως σημειώνει ο Σόλων Γρηγοριάδης.
Ολη αυτή η τρομοκρατία των Δεκεμβριανών του 1944 δεν οφειλόταν στην αδυναμία ελέγχου των ακραίων στοιχείων του κόμματος από την ηγεσία του ΚΚΕ. Δεν αφορούσε μονοσήμαντα ανθρώπινους χαρακτήρες. Ηταν αποτέλεσμα μιας θεωρίας, όπως την ερμήνευσε και την εφάρμοσε ο Λένιν, η οποία αναδείκνυε ως αποδεκτά και αναγκαία πολιτικά όπλα τον εμφύλιο πόλεμο –στον οποίον προσέδιδε ταξικά χαρακτηριστικά– και την ηθική, κοινωνική και φυσική εξόντωση όσων κατηγοριοποιούσε αυθαίρετα ως ταξικούς εχθρούς. «Στην κομμουνιστική ιδεολογία υπάρχει εγγενής ένας κοινωνικοπολιτικός ευγονισμός», γράφει ο Στεφάν Κουρτουά. Αυτή ήταν η φιλοσοφία των κομμάτων της Γ΄ Διεθνούς, της οποίας τμήμα ήταν το ΚΚΕ, σύμφωνα με το καταστατικό της. Με αυτές τις αρχές ήταν διαπαιδαγωγημένα τα στελέχη του σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας. Γι’ αυτό και η τρομοκρατία των Δεκεμβριανών ήταν κεντρικά συντονισμένη με λογιστική παρακολούθηση και γραφειοκρατικές, απολογιστικές διεκπεραιώσεις προς τα καθοδηγητικά όργανα.
Πλάι στους ταξικούς εχθρούς εξοντώθηκαν, ευκαιρίας δοθείσης, οι τροτσκιστές και οι αρχειομαρξιστές, που ήταν «η 5η φάλαγγα της αστικής τάξης μέσα στο κομμουνιστικό στρατόπεδο», σύμφωνα με την κυρίαρχη σταλινική αντίληψη.
Στην Ελλάδα, ο εθνικός Διχασμός 1915-1936 δεν κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο, παρόλο που αφορούσε δύο ισομεγέθεις παρατάξεις και συμπυκνωνόταν σε δύο πρόσωπα που εκπροσωπούσαν το απόλυτο κακό για την αντίπαλη πλευρά. Αυτό συνέβη γιατί ούτε οι βασιλόφρονες ούτε οι φιλελεύθεροι θεωρούσαν τον εμφύλιο πόλεμο ως πολιτικό όπλο. Συνεπώς, η δολοφονία της Παπαδάκη και η τρομοκρατία των Δεκεμβριανών δεν μπορεί να εξεταστούν εκτός του ιστορικού πλαισίου της συγκεκριμένης περιόδου. Στην ιστορική επιστήμη δεν δικαιολογούμε ούτε καταδικάζουμε, με ή χωρίς ελαφρυντικά, αλλά ερμηνεύουμε.