Με την παραλλαγή «Ομικρον», η πανδημία της COVID-19 αρχίζει πλέον και αποκτά χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης εκδοχής του μύθου του Σισύφου. Οι κοινωνίες ανά τον κόσμο μοχθούν για να σπρώξουν τον βράχο στην ανηφόρα –εμβολιάζονται, εμβολιάζονται ξανά, εμβολιάζονται τρίτη φορά, φορούν μάσκες, αναβάλλουν εκδηλώσεις, εργάζονται από το σπίτι ενώ τα παιδιά τους διδάσκονται από το σπίτι, ανθίστανται στο ένστικτο να αγκαλιάσουν, να φιλήσουν, ακόμη και να αποχαιρετίσουν τους αγαπημένους τους ανθρώπους κ.ο.κ.– και κάθε φορά ο βράχος κατρακυλάει.
Πράγματι, σε αντίθεση με πριν από ένα χρόνο, σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών έχει την προστασία της εμβολιαστικής κάλυψης. Εντός του 2022 θα είναι ευρέως διαθέσιμα αντιιικά χάπια, τα οποία μειώνουν θεαματικά τον κίνδυνο σοβαρής νόσησης. Και όσο προχωρούν οι εκστρατείες εμβολιασμού και η διασπορά της ασθένειας στον πληθυσμό, τόσο ενισχύεται η συλλογική ανοσία.
Αλλά τα εμβόλια, ενώ είναι αποτελεσματικά στην αποτροπή βαριάς νόσησης και θανάτου, αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να κόψουν το νήμα της μετάδοσης – και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο με την «Ομικρον». Η νέα παραλλαγή επίσης δείχνει παγερά αδιάφορη απέναντι στην πρότερη μόλυνση με άλλα στελέχη του νέου κορωνοϊού – άρα αναμένεται ένα τεράστιο κύμα επαναμολύνσεων. Παρά τα ενθαρρυντικά στοιχεία από τη Νότιο Αφρική, που δείχνουν ότι ο δείκτης νοσηλειών και θανάτων που προκαλεί η «Ομικρον» δεν ακολουθεί την ίδια ανοδική πορεία με τα κρούσματα και ότι (προς το παρόν) η επιβάρυνση στο σύστημα υγείας είναι μειωμένη σε σύγκριση με τα προηγούμενα κύματα, η εκτίμηση των ειδικών για την Ευρώπη είναι δυσοίωνη: οι συνέπειες της αυξημένης μεταδοτικότητας θεωρείται ότι θα κατισχύσουν του παράγοντα της πιο ήπιας νόσησης.
Και έτσι, παραμονές του 2022, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ένα πισωγύρισμα μετά το άλλο. Ξανά τεστ για τα ταξίδια, ξανά υπό την απειλή lockdowns, ξανά ζυγίζοντας την ευδαιμονία (ή έστω την ανακούφιση) της κοινωνικής επαφής με τον φόβο της μόλυνσης, της καραντίνας, της μετάδοσης του ιού στους δικούς μας ανθρώπους, κάποιοι εκ των οποίων είναι πιο ευάλωτοι από άλλους. Η υπόσχεση της ελευθερίας –σαν την καράφα νερού στην «Πράξη χωρίς λόγια» του Μπέκετ– πάντα ορατή, αλλά πάντα εκτός εμβέλειας.