Η πρόταση ενός εκ των «σοφών» του ΣΥΡΙΖΑ, του κ. Γρ. Γεροτζιάφα, να ζητήσει συναίνεση ο πρωθυπουργός από τον Αλ. Τσίπρα λόγω της πρωτοφανούς έξαρσης της πανδημίας φαίνεται εκ πρώτης όψεως καλή. Αν την ψάξουμε όμως λίγο παραπάνω αρχίζουν να δημιουργούνται μερικές σκιές. Και αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν και θυμηθούμε πώς εννοεί τη συναίνεση ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε ακυρώνεται πάραυτα.
Πρώτα πρώτα, πάντα σε κρίσιμες στιγμές η συναίνεση προσφέρεται από την αντιπολίτευση αδιαπραγμάτευτα. Είναι μια αυτονόητη πολιτική πράξη. Δεν τηλεφωνεί ο πρωθυπουργός στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να τη ζητήσει. Συνεπώς ο κ. Γρ. Γεροτζιάφας κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Θα ήταν πολύ πιο ουσιαστικός αν, ως «σοφός» σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, τον προέτρεπε να προσφέρει απλόχερα τη συναίνεσή του. Τι πιο λογικό ένας σύμβουλος να απευθύνεται προς αυτόν που συμβουλεύει και όχι προς τον πολιτικό του αντίπαλο; Εξάλλου, ποιος εμπόδισε μέχρι σήμερα τον Αλ. Τσίπρα και το κόμμα του να προσφέρουν συναίνεση; Η απάντηση είναι γνωστή. «Πώς θα συναινέσουμε σε μια πολιτική με την οποία διαφωνούμε;».
Εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης και μας παραπέμπει στην περίπτωση του κ. Ευ. Αποστολάκη, αμέσως μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του Αυγούστου. Τότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εναντιώθηκε και υπονόμευσε τη συναινετική κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με το επιχείρημα ότι θα έπρεπε να προηγηθεί πολιτική διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική που θα ακολουθούσε, ως υπουργός κοινής αποδοχής, ο κ. Αποστολάκης.
Αυτή ακριβώς είναι η καρδιά του προβλήματος και εδώ αποβλέπει η πρόταση του κ. Γεροτζιάφα. Να «σύρει» τον πρωθυπουργό σε μια πολιτική διαπραγμάτευση με τον Αλ. Τσίπρα προκειμένου, ικέτης, να ζητήσει τη συναίνεσή του, αποδεχόμενος πολιτικές με τις οποίες προφανώς διαφωνεί. Γιατί αν συμφωνούσε με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είτε θα τις υιοθετούσε είτε θα ήταν θέσεις της κυβέρνησής του. Oταν υπάρχουν αποκλίνουσες πολιτικές, η συναίνεση προσφέρεται μόνον ως χειρονομία καλής θέλησης και προσφοράς στην πατρίδα. Συνεπώς, μια πρόταση που αρχικά φαίνεται ότι διαθέτει μόνο θετικά στοιχεία, εξεταζόμενη, υποκρύπτει μια πολιτική σκοπιμότητα, για να μην πω δολιότητα.