Πριν από δύο χρόνια, όταν μόλις που ακουγόταν στα μέρη μας ένας μακρινός ψόφος για κάποιον κορωνοϊό που απειλούσε την ακόμη πιο μακρινή Κίνα, «ου φροντίς» σκεφτόμασταν· l και υπολογίζαμε καθείς τα δικά του. l Σήμερα, δύο πυρίπνοα χρόνια από το «ευτυχές τότε», δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αύριο θα πάμε στη δουλειά κι όχι σε κανένα εφημερεύον κορωνοσοκομείο. l Θα πεις «και πότε την είχε ο άνθρωπος τη βεβαιότητα αυτή». l Ναι, αλίμονο· η αρχαιότατη βεβαιότητα της αβεβαιότητας των ανθρωπίνων. l Ή, όπως το έχει διατυπώσει ο σπουδαίος Κούντερα: l «Η παράξενη ηδονή της βεβαιότητας ότι βεβαιότητα δεν υπάρχει». l
Υπάρχει τουλάχιστον ελπίδα. l Οτι φέτος θα λήξει επιτέλους η επιδημία l – «αν δεν υπάρξει άλλη μετάλλαξη του ιού» σπεύδουν να προσθέσουν οι εγκρατείς διεθνώς, για να μην παίρνουν και πολύ αέρα τα πανιά μας. l Υπάρχει όμως και το αντίθετό του – αυτό όπως το διατύπωσε στο τραγούδι του ο δικός μας Σαββόπουλος: l «Στην Ελλάδα ζεις / δεν υπάρχει ελπίς». l
«Μιζεριάζεις», σα ν’ ακούω. l «Μιζεριάζω» διότι κυβέρνηση Μεταρρυθμίσεων ψηφίσαμε, αλλά από το καλοκαίρι κι εδώ σαν να στερέψανε οι μεταρρυθμίσεις, l ου παγάν λαλέουσα ακούμε, απέσβετο και το λάλον ύδωρ στον ρύακα που μόλις είχε ανοίξει. l Μια κόπωση ίπταται l –τι «ίπταται»· σούρνεται–, μια αδράνεια, μια παραίτηση, μια βαρεμάρα πλανάται στον μεταρρυθμιστικό λόγο και, πολύ περισσότερο, στο έργο της κυβέρνησης. l Κάτι το παραγουρμασμένο πια ανεμογκάστρι (;) στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων (και πότε πια θα την πάρουν, έστω και με καισαρική, την αναμενόμενη μεταμόρφωσή της από κομματοχανείο σε γόνιμο αγρό καλλιέργειας)· l κάτι πως στη Δικαιοσύνη δεν κουνιέται φύλλο, ούτε ένα προμήνυμα ξεμπλοκαρίσματος της αρνησιδικίας που μαστίζει τη χώρα, την κοινωνική ζωή, την οικονομία, την προστασία του πολίτη της από κάθε είδους ασυδοσία· l κάτι η υπεσχημένη παραγωγική ανασυγκρότηση, που αγρόν ηγόρασεν – ακόμα και τις πινέζες τις εισάγουμε. l Τι γίνεται; l Εχουμε δει στον ιό το πρόσωπο της Μέδουσας και πετρώσαμε; l Ή φοβόμαστε πια και τη σκιά μας εκεί στο Μαξίμου; l
Μόνο μην ακούσουμε ότι σκιάζεστε την αξιωματική αντιπολίτευση. l Διότι τέτοιο ράκος αντιπολίτευση καμιά άλλη κυβέρνηση δεν ευτύχησε να έχει μέσα στα 47 χρόνια της Μεταπολίτευσης. l Βέβαια, χάνει κανείς ψήφους κι από μόνος του. l
…η αρχαιότατη βεβαιότητα της αβεβαιότητας των ανθρωπίνων.
Μέσα στα πολλά, βαρετά, φαύλα και ελαφρώς έως βαρέως ανελλήνιστα που είπε, γιορτάδες μέρες, ο Φθίνων Ηγέτης είπε και το εξής: l «να καλυφθούν οι ανάγκες για έμψυχο υλικό στο ΕΣΥ». l Καλά, άσε την όλη διατύπωση, άσ’ το αυτό, ας μείνουμε μόνο στο «έμψυχο υ λ ι κ ό» που έχει ανάγκη το ΕΣΥ. l Γιατροί, νοσοκόμες, όλοι εκειμέσα «υλικό» για τον… Φθίνων, που θα έλεγε κι ο ίδιος. l (Φίλη της στήλης μού γράφει ότι τον άκουσε στην ΕΡΤ να λέει «Σ’ αυτόν τον πρωτεύων στόχο…»). l Κοντά στις «μάζες», όπως αποκαλούν συχνά τον λαό οι αριστεροί, έχουμε τώρα και το «υλικό». l
Μετά το «απλά» και το «άμεσα» που καθιερώθηκαν πια με τη λάθος σημασία τους, σειρά έχουν πλήθος άλλα επιρρήματα, l τα οποία οι αριστεροί θεώρησαν αντιδραστικά και φτουκακά να τελειώνουν σε -ως και τα έκαναν με το ζόρι σε -α. l Ετσι, τώρα ακούς από τα τηλεράδια αυθεντίες πανεπιστημιακές, πολιτικές, καλλιτεχνικές, σούργελα, αριστερούς, δεξιούς, πυροβολημένους κι αποσυνάγωγους να λένε: l Ακόλουθα, Πιθανά, Επόμενα, Προηγούμενα – το Συνεπά το έχω ακούσει άπαξ μόνο· από συριζαίο βέβαια. l Κάποτε η γλώσσα διαμορφωνόταν από αυτούς που τη μιλούσαν και τον χρόνο. l Τώρα ο λαός μιλάει όπως μαθαίνει από τα τηλεράδια και λοιπά Μουμουεεε. l Οι σύγχρονοι Δάσκαλοι του Γένους. l
– Και η «εξ εκπαιδεύσεως αντίστασις»; l
– Α, αυτή. Oϊ, όι μάνα μ’.