Ενα εκρηκτικό αίσθημα απελευθέρωσης ξεσπάει σαν βόμβα μέσα σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, για πρώτη φορά μετά την πανδημική διετία. Μοιάζει με ξύπνημα από εφιάλτη. Ο φονικός ιός έγινε ακίνδυνη γρίπη, δεν απειλούμαστε πια. Ας μολυνθούμε. Με την ανοσία αγέλης θα σημάνει ταχύτερα η λήξη των δεινών, πιστεύουν. Η οδύνη στα νοσοκομεία μοιάζει σ’ αυτούς τώρα μακρινή, μια τραγωδία σε αποδρομή. Τέλος στο μαρτύριο των προφυλάξεων, στην αβεβαιότητα της επόμενης ημέρας… Το αίσθημα αυτό μεταδίδεται πιο γρήγορα και από την «Ομικρον» και είναι πλέον τόσο κυρίαρχο που αρκετοί, κυρίως νέοι, σκέφτονται ότι το εμβόλιο ή την τρίτη δόση δεν τα χρειάζονται πια. Η έγνοια πνίγεται μες στην αναπάντεχη χαρά.
Θα καταφέρει η ελληνική κυβέρνηση να παραμείνει σταθερή στις αποφάσεις της για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των άνω των 60 και τη λήξη ισχύος του πιστοποιητικού εμβολιασμού στους επτά μήνες;
Διότι, ναι μεν φάνηκε στον ορίζοντα η πρώτη αχτίδα, όμως ο SARS-CoV-2 είναι ακόμη εδώ, με τις πολύ ή λιγότερο σοβαρές, τρέχουσες και μελλοντικές μεταλλάξεις του. Η πανδημία εισέρχεται σταδιακά σε ενδημική φάση, ωστόσο ουδείς ειδικός συνιστά παύση των εμβολιασμών. Αντίθετα, όπως επαναλαμβάνεται –μάλιστα τόσο συχνά που το νόημα φθίνει–, η τρίτη δόση και πιθανώς μια τέταρτη αποτελούν τον άσο στο μανίκι εκείνων που περισσότερο κινδυνεύουν. Ο δρ Κρίστοφερ Μιούρεϊ, επικεφαλής του ινστιτούτου μετρήσεων και αξιολόγησης για θέματα υγείας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά: «Η ομάδα που διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο από την “Ομικρον” είναι αυτοί που δεν έχουν εμβολιαστεί και δεν έχουν μολυνθεί ποτέ στο παρελθόν. Η πανδημία θα τελειώσει, αλλά όχι και η COVID. Πρέπει οι άνθρωποι να παραμένουν εμβολιασμένοι… Οφείλουμε να το δούμε ως το νέο φυσιολογικό».
Αν και η «Ομικρον» οδηγεί σε 70% λιγότερες νοσηλείες, καθώς είναι πολλές φορές μεταδοτικότερη της «Δέλτα», απειλεί να γονατίσει τα συστήματα υγείας. Σχεδόν παντού στον κόσμο αυξάνονται κι άλλο οι πιέσεις για περισσότερους εμβολιασμούς.
Ωστόσο, αποτελεί ίδιον των κουρασμένων κοινωνιών να αρνούνται να ιχνηλατούν επ’ αόριστον τους κεφαλαιώδεις κινδύνους, να βδελύσσονται τα προσεκτικά βήματα, να σπεύδουν να αλλάξουν σελίδα· να ξεχνούν πόσο ευάλωτες είναι. Μολονότι στη λαχτάρα για αλλαγή οφείλουμε τις δυνάμεις που προσδίδουν στον κόσμο κάθε φορά μια νέα φυσιογνωμία, το άλμα σπάνια γίνεται χωρίς σχοινί. Εκείνο που είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε. Το πώς αυτό δεν θα γίνει, αποτελεί ίσως το επόμενο δύσκολο στοίχημα για την κυβέρνηση.