Διαβάζοντας τις λεπτομέρειες του βιασμού της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα παρατήρησα ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα, οικείο από τις περιγραφές θυμάτων του αυτόχειρα διακινητή ανήλικων κοριτσιών στις ΗΠΑ, Τζέφρι Επσταϊν:
1. Συχνά επιλέγονται ανήλικα, ευάλωτα κορίτσια που έχουν πρόσφατες τραυματικές εμπειρίες, όπως θανάτους συγγενών, εξαρτήσεις από ναρκωτικά, παλαιότερη σεξουαλική κακοποίηση.
2. Κάποιος μεσάζων αναλαμβάνει να εντοπίσει τα θύματα και να τα προσελκύσει με διάφορες υποσχέσεις («θα βγάλεις χρήματα, θα περάσεις καλά στο πάρτι»). Στη συνέχεια τα θύματα επιστρατεύουν νέα θύματα και δημιουργείται έτσι μια αλυσίδα, στο πλαίσιο της οποίας τα θύματα μεταβάλλονται σε συνεργούς των θυτών.
3. Ενίοτε τα θύματα καλούνται να δεσμευθούν ότι δεν θα μιλήσουν έναντι χρηματικού ποσού ή και με τη χρήση απειλών.
4. Οι θύτες έχουν μια προκλητική αίσθηση ατιμωρησίας. Θεωρούν ότι είναι αλώβητοι. Διαπράττουν το ίδιο έγκλημα ξανά και ξανά, βγαίνουν φωτογραφίες (όπως, για παράδειγμα, πρίγκιπας Αντριου) ή ποστάρουν εαυτούς (ένας εκ των καταγγελλομένων ανάρτησε στο Instagram φωτογραφία του να διαβάζει ταμπλόιντ εφημερίδα στην οποία φέρεται να έχει συλληφθεί).
5. Η εποχή ευνοεί τις δημόσιες εξομολογήσεις των θυμάτων κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Με εξαίρεση μερικές παραφωνίες, η συμπαράσταση της κοινής γνώμης στα κορίτσια αυτά, είτε στις ΗΠΑ είτε εδώ, είναι ομόφωνη. Στο πλαίσιο του #MeToo, όσα θύματα μιλούν χειροκροτούνται και το χειροκρότημα τα δυναμώνει, τα ενθαρρύνει να συνεχίσουν. Υπό την πίεση της κοινής γνώμης και των σόσιαλ μίντια, υποχρεώνονται έτσι αργοκίνητοι ή αδρανείς θεσμοί να μπουν σε λειτουργία, να κάνουν τη δουλειά τους σωστά: η αστυνομία, η Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ.
Θυμάμαι πως όταν διάβαζα παλιότερα για τον τρόπο προσέγγισης των θυμάτων του Τζέφρι Επσταϊν από τη συνεργό του, Γκιλέν Μάξγουελ, την εκμετάλλευση των νεαρών κοριτσιών, τον τρόπο που εγκαταλείπονταν ύστερα από κάποια ηλικία επειδή «μεγάλωναν», μου φαίνονταν όλα αυτά σχεδόν εξωπραγματικά. Ενιωθα μια μικρή, επαρχιώτικη ανακούφιση ότι «ευτυχώς αυτά δεν συμβαίνουν εδώ». Κι όμως, η υπόθεση του βιασμού στη Θεσσαλονίκη αποκαλύπτει ότι έχουμε στην Ελλάδα τους δικούς μας μικρούς Τζέφρι Επσταϊν, βαλκανικά κακέκτυπα του ήρωά τους: χωρίς ιδιωτικά νησιά και αεροδιακομιδές ανήλικων κοριτσιών στα πάρτι γενεθλίων τους, που όμως έχουν γαλουχηθεί με εξίσου διεστραμμένη άποψη για τις γυναίκες, το σεξ, τον πόθο, την εξουσία και το χρήμα.