Πολλές φορές νιώθω οίκτο για τους κοινοβουλευτικούς και πολιτικούς συντάκτες στην Ελλάδα, που είναι υποχρεωμένοι να ακούν με τις ώρες τις αψιμαχίες στη Βουλή και να εξάγουν μετά συμπεράσματα ή να δημιουργούν ευφάνταστα σενάρια: αν η χώρα οδεύει σε εκλογές, αν η πόλωση ευνοεί τον έναν ή τον άλλον, αν η πρόταση μομφής είναι κίνηση ρελάνς, απόπειρα αποπροσανατολισμού ή εσωκομματικής συσπείρωσης.
Δεν είναι μόνο η χαμέρπεια του πολιτικού διαλόγου που είναι ανιαρή, αλλά και η προβλεψιμότητα των πολιτικών επιλογών. Υστερα από μια κακή διαχείριση θεομηνίας, έρχεται πάντα μια σημαντική επιχειρηματική ανακοίνωση και αν περάσει απαρατήρητη, τότε μια πιο τρανταχτή φοροαπαλλαγή. Υστερα από μια ανησυχητική δημοσκόπηση ακολουθεί η επικοινωνιακή προβολή μιας σύλληψης, λες και συνιστά είδηση ότι η αστυνομία έκανε τη δουλειά της.
Αιτία όλης αυτής της αντάρας στην πολιτική σκηνή είναι η δημοσκοπική άνοδος του ΚΙΝΑΛ, που προκαλεί ιδεολογική αμηχανία στα δύο «μεγάλα» κόμματα, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή όσο και στη Ν.Δ. Η κυβέρνηση αισθάνεται να χάνει τα ερείσματά της στον κεντρώο χώρο, αφού οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι δραπετεύουν για το ΚΙΝΑΛ. H δεξιά στροφή της έχει στόχο να συγκρατήσει τις διαρροές προς πιο ακραίους σχηματισμούς που κυοφορούνται ή είναι έτοιμοι να εκμεταλλευθούν τη φθορά της εξουσίας.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με καθήλωση σε ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά, καθώς η προσπάθεια «πασοκοποίησης» αποτυγχάνει και η σοσιαλδημοκρατία αποκτά πιο γνήσια φωνή στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη. Η υποτιθέμενη εκστρατεία ανανέωσης με εκδίωξη ιστορικών στελεχών όπως ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης δύσκολα θα είναι αποτελεσματική όταν τη φυσιογνωμία και ρητορική του κόμματος καπελώνει ο Παύλος Πολάκης. Ισως το ασφαλέστερο συμπέρασμα από την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση είναι πως ο νέος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ, αν και συχνά κατηγορείται για αφωνία/αχρωμία και τήρηση ίσων αποστάσεων, τελικά ευνοείται από την απουσία του από τη Βουλή, διαφυλάσσει την αξιοπρέπειά του από την περιρρέουσα τοξικότητα. Αυτό από μόνο του είναι ανησυχητικό. Αν ένας πολιτικός, για να ακούγεται, πρέπει να παραμένει μακριά από τα έδρανα και το βήμα της Βουλής, τότε κάτι πάει πολύ στραβά στην κοινοβουλευτική ζωή της χώρας.