Στον τρίτο χρόνο πια της πανδημίας, ελάχιστη σημασία δίνουμε σε αριθμούς, ποσοστά και διαγράμματα, πόσοι οι νεκροί παγκοσμίως και πόσοι στη χώρα μας. Κάποτε βάζαμε στοίχημα με τι χρώμα μπουφάν θα εμφανιστεί στην ενημέρωση ο κ. Χαρδαλιάς, μιλιτέρ χακί ή εθνοπρεπές μπλε, τώρα δεν νοιαζόμαστε για το τι χρώμα έχουμε στον χάρτη της κόβιντ, κι ας εξακολουθεί να ερωτοτροπεί με το κόκκινο. Οι λοιμωξιολόγοι σπανίζουν πλέον στα τηλεπαράθυρα, ορθάνοιχτα πια για απόστρατους του Ναυτικού και της Αεροπορίας και για πανεπιστημιακούς της Γεωστρατηγικής. Κι από κοντά οι ακριβειολόγοι και οι ενεργειολόγοι.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία σκόρπισε εύκολα όσες αντοχές μάς είχαν απομείνει. Η προσοχή μας έχει στραφεί στους νεκρούς του πολέμου, των κανονιών και των πυραύλων. Οι νεκροί της κόβιντ άλλωστε είχαν γίνει μια άχρωμη υποβαθμισμένη αναφορά στα δελτία ειδήσεων και τυπικά μονόστηλα στις εφημερίδες. Κάπως έτσι έχει καταρριφθεί πια και το όριο των έξι εκατομμυρίων νεκρών παγκοσμίως. Στην Ελλάδα οι νεκροί προσεγγίζουν τις 27.500. Αυτό όμως δεν ταράζει τη σιγουριά της κυβέρνησης ότι τα έπραξε όλα σωστά. Εξ ου και τα καθημερινά μηνύματα ότι τα μέτρα θα χαλαρώσουν ακόμα περισσότερο.
Με τα σχεδόν τρία εκατομμύρια κρούσματά της η Ελλάδα είναι 37η παγκοσμίως. Τα πάει δηλαδή χειρότερα, πολύ χειρότερα, και από χώρες με μεγαλύτερο πληθυσμό. Τα πάει χειρότερα ακόμα και από την τεράστια Κίνα, που κατατάσσεται 51η, με 1.273.104 κρούσματα στις 23 Μαρτίου και περί τους 12.000 θανάτους συνολικά. Τη μέρα αυτή η Κίνα ανακοίνωσε 11.890 νέα κρούσματα, οι ΗΠΑ 8.321, η Βραζιλία 10.637, η Τουρκία 11.194 και η Ελλάδα 27.268. Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, στην προκειμένη περίπτωση όμως λένε ότι η χώρα μας υστερεί πλέον στους κρίσιμους δείκτες και από χώρες που μέχρι πρότινος τις κοιτάζαμε υποτιμητικά και ταυτοχρόνως επιτιμητικά.
Στη Σαγκάη των 25.000.000 κατοίκων, με μόλις 2.269 κρούσματα καταγεγραμμένα το περασμένο Σάββατο, αποφάσισαν να διχοτομήσουν την πόλη και να επιβάλουν καραντίνα εκ περιτροπής. Εδώ, αυτοθαυμασμός και χαλάρωση, ίσως σαν αντίδοτο στην ακρίβεια, που μας αποδιέλυσε. Οχι βέβαια, να μη γίνουμε Κίνα. Αλλά ν’ ακούμε τουλάχιστον τον ΠΟΥ, που μας κατσάδιασε για την υπέρμετρη βιασύνη μας να πιστέψουμε ότι βγήκαμε από το τούνελ. Φαίνεται όμως ότι εκείνον τον πήχυ που λέει η κυβέρνηση ότι πέρασε, απλώς τον κατέβασε και τον καβάλησε σαν καλάμι.