Η κ. Αγκελα Μέρκελ υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια καγκελάριος της Γερμανίας και η αδιαμφισβήτητη ηγέτις –άτυπη μεν αλλά ουσιαστική– της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ωστόσο, ήρθε ως φαίνεται η ώρα διά την πλήρη αποδόμησή της.
Στις μέρες μας, η κ. Μέρκελ κατηγορείται ευθέως από τους Γερμανούς επικριτές της πως ακολούθησε πολιτική που οδήγησε στην πλήρη ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία. Ενώ, παράλληλα, άρχισε η σπερμολογία πως «η πολιτική εξευμενισμού» έναντι του Ρώσου προέδρου είχε ως συνέπεια να αποθρασύνει τον κ. Πούτιν, ώστε να επιχειρήσει την επίθεση εναντίον της Ουκρανίας.
Αξιοποιώντας τη συγκυρία, ο πρόεδρος της Ουκρανίας κατηγόρησε ευθέως την κ. Μέρκελ και τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί ότι οι επιφυλάξεις τους κατά τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, το 2008, να δεχθούν την πλήρη ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στην Ατλαντική Συμμαχία είναι η αιτία των δεινών που σήμερα υφίσταται η χώρα του.
Και ο μεν κ. Βολοντίμιρ Ζελένσκι μπορεί να λέει ό,τι κρίνει επωφελές για τη χώρα του. Αλλά η ομολογία «αποτυχίας σε πολλούς τομείς» του Γερμανού προέδρου Σταϊνμάγερ, που η χώρα του δεν έλαβε υπόψη τις «προειδοποιήσεις των εταίρων μας της Ανατολικής Ευρώπης» περί των προθέσεων του κ. Πούτιν, θυμίζει την πρακτική της «αυτοκριτικής» των κομμουνιστών.
Η κ. Μέρκελ ήταν η τελευταία συντηρητική πολιτικός, σε μια εποχή που τον τόνο δίδουν στη διεθνή σκηνή κάποιοι νέοι ευαγγελιστές ριζοσπαστικών αλλαγών, που υπόσχονται καθολική ευημερία στην ανθρωπότητα, σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας.
Πέραν τούτου, η κ. Μέρκελ ήταν η μόνη πολιτικός της Δύσεως που είχε εσωτέρα αντίληψη της υπάρξεως και ενός «άλλου κόσμου», τον οποίο δεν ενέκρινε ασφαλώς, αλλά δεν επιχείρησε να τον ανατρέψει, αποδεχόμενη την ποικιλομορφία της ανθρωπότητος.
Ως πολιτικός είχε επίσης ενδεχομένως απόλυτη συναίσθηση πως η άπω Δύση ήταν οικονομικά και τεχνολογικά ένας χώρος κορεσμένος. Οτι η πορεία αναπτύξεως μιας ενωμένης Ευρώπης έκειτο προς Ανατολάς, προς τη Ρωσία και την Κίνα. Το θέμα αυτό υπό τη μορφή κινδύνου προς τη Δύση είχε θέσει με διορατικότητα ο Economist, όταν είχε αρχίσει να συζητείται η επανένωση των δύο Γερμανιών. Τώρα όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Τέλος εποχής, με δύο λέξεις.