Τα χρόνια της περιδίνησης της χώρας στην οικονομική κρίση, όλοι περιμέναμε την υπέρβασή της και την επιστροφή στην κανονικότητα. Ο όρος «κανονικότητα» έλαβε πιο απτό, αλλά και πιο δραματικό νόημα με την επιδρομή της νέας, παγκόσμιας, κρίσης, αυτής της πανδημίας, που ανέτρεψε τα πάντα και κυρίως μετέβαλε τους όρους της προσωπικής ζωής του καθενός. Και εκεί που φαινόταν ότι η πολυπόθητη «νέα κανονικότητα» πλησιάζει, ενέσκηψε το νέο χτύπημα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Το ιδιαίτερο και πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της νέας κρίσης δεν είναι μόνο το πολυδιάστατο του χαρακτήρα της: ο πόλεμος αλλάζει άρδην τις γεωπολιτικές ισορροπίες, η παγκόσμια οικονομία βαδίζει προς τον εφιάλτη της ύφεσης, το κόστος της ενέργειας έχει εκτοξευθεί, η επάρκεια βασικών αγαθών διατροφής τίθεται εν αμφιβόλω. Αλλά ότι λόγω ακριβώς των πολυσχιδών συνεπειών που προκαλεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να εκτιμήσει κανείς το μέγεθός της και να υπολογίσει τη διάρκειά της, ακόμη και αν αύριο Ρωσία και Ουκρανία συμφωνούσαν σε κάποιο σχέδιο λύσης.
Το νέο σκηνικό, επομένως, στο οποίο θα βαδίσει την επόμενη περίοδο η χώρα, είναι απρόβλεπτο, αβέβαιο και εξαιρετικά ρευστό. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να προσαρμόσουν τις επιλογές και συμπεριφορές τους αναλόγως, έχοντας πλέον ως δεδομένο ότι οι κρίσεις ήρθαν για να παραμείνουν. Και ότι από τον τρόπο που οι συστημικές δυνάμεις θα συμπεριφερθούν κρίνεται αν θα κυριαρχήσουν οι ίδιες ή τα άκρα.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να αναπροσαρμόσει την πολιτική του με βάση τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται και καθιστούν πολύ δύσκολη, αν όχι απίθανη, την επίτευξη των οικονομικών στόχων που είχε θέσει η κυβέρνηση. Χωρίς να εγκαταλείψει την επιδίωξη της αυτοδυναμίας, αφήνει πλέον ανοικτό το ενδεχόμενο κυβερνητικών συμπράξεων και αναδεικνύει ότι το διακύβευμα για τη χώρα είναι να υπάρξει σταθερότητα ενόψει «της παρατεταμένης αβεβαιότητας και αστάθειας». Παράλληλα, δεν διστάζει να ανατρέψει προτεραιότητες, όπως δείχνει η «επιστράτευση» του λιγνίτη, προκειμένου να δείξει ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κρίσης, που δεν επιτρέπει δογματισμούς.
Αντιθέτως, στην αξιωματική αντιπολίτευση, όλα βαίνουν όπως και πριν. Ο καταγγελτικός και ισοπεδωτικός λόγος έχει γίνει ακόμη πιο οξύς, οι «λύσεις» που προτείνονται έχουν σταθερή αναφορά στο παρελθόν των «παχειών αγελάδων» και ο λαϊκισμός περισσεύει. Ανάμεσα στους δύο κινείται το ΚΙΝΑΛ, που ξορκίζει μεν το αντιπολιτευτικό στυλ του ΣΥΡΙΖΑ, διστάζει ωστόσο να διατυπώσει σαφείς κυβερνητικές θέσεις, αν και στην περίπτωση μη επίτευξης αυτοδυναμίας, αυτό θα είναι το κόμμα που θα κληθεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της ακυβερνησίας.