Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών εξελήφθη από τις συστημικές δυνάμεις της Ε.Ε. –πολιτικές και όχι μόνον– ως εκδήλωση μείζονος πολιτικής παρεκκλίσεως. Το δε ενδεχόμενο εκλογής της κ. Μαρίν Λεπέν στο προεδρικό αξίωμα της Γαλλίας τη μεθεπόμενη Κυριακή έχει αντιμετωπισθεί ως αποτρόπαιο ενδεχόμενο που απειλεί ευθέως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μα εάν το μέλλον της Ε.Ε. διακυβεύεται απλώς και μόνον επειδή μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία ενδέχεται να αναδείξει για την επόμενη πενταετία ηγέτιδα εμφορούμενη και από εθνικιστικά ή πατριωτικά αισθήματα, τότε είναι μάλλον βέβαιο πως κάτι πήγε λάθος στους υπολογισμούς εκείνων που επεξεργάζονται την ενοποίηση της Ευρώπης.
Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που εκδηλώνεται αντίδραση μείζονος «ανυπακοής» στο πλαίσιο της Ενώσεως. Στις 29 Μαΐου 2005, και επί της προεδρίας Ζακ Σιράκ, το 54% των Γάλλων απέρριψε το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Τρεις μέρες αργότερα το απέρριψαν και οι Ολλανδοί με ποσοστό 61,6%. Οι προειδοποιήσεις αυτές δεν ελήφθησαν σοβαρώς υπ’ όψιν, έγιναν μερικές τροποποιήσεις και εντέλει, έπειτα από δύο νέα δημοψηφίσματα, το «Σύνταγμα» ενεκρίθη. Ηταν τα χρόνια της ανέμελης αισιοδοξίας τότε, αλλά οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές.
Από τις πρώτες αντιδράσεις ηγετών της Ε.Ε. –αρχής γενομένης από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν– δημιουργείται η εντύπωση ότι σε επικοινωνιακό επίπεδο τουλάχιστον προβάλλεται η ιδέα ενός ατύπου «απαρτχάιντ». Στο πλαίσιο αυτό εισάγεται διάκριση των πολιτών μιας χώρας ανάμεσα σε όσους συγκροτούν την τάξη των «πεφωτισμένων ευρωπαϊστών», που έχουν την προσοχή στραμμένη προς το μέλλον, και στην αντίπαλη ομάδα των συντηρητικών μαζών, που παραμένουν επίμονα προσκολλημένες στο παρελθόν – υποψήφια θύματα των πάσης φύσεως «λαϊκιστών».
Οι πρώτοι οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως και ομογενοποιήσεως των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και οι συνεχιστές τους, έλκονται από την ιδέα εφαρμογής εις την Ευρώπη του αμερικανικού «μοντέλου» συγκροτήσεως μιας ενιαίας πολιτικής οντότητος. Η διαφορά ωστόσο είναι κεφαλαιώδης. Ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει συγκροτηθεί από άτομα που εγκατέλειψαν τις χώρες τους για να ξεφύγουν από την ανέχεια, τις διάφορες διώξεις – πολιτικές ή θρησκευτικές. Αντιθέτως, η Ε.Ε. συγκροτήθηκε από εθνικά κράτη με Ιστορία και παραδόσεις διαφορετικές αιώνων. Τη διαφορετικότητά τους θέλουν να διαφυλάξουν και αντιδρούν στην ομογενοποίηση. Κρίσιμη η διαφορά, και εμφανής ο κίνδυνος να οδηγηθούμε από τα «Κίτρινα Γιλέκα» στα οδοφράγματα.