Ανατολή και Δύση δεν ταυτίζονται ούτε καν στη διαστημική ορολογία: οι μεν διαθέτουν κοσμοναύτες, οι δε αστροναύτες. Και παρότι σε κάποιες ταινίες συνεργάζονται αναγκαστικά, προς σωτηρίαν της ανθρωπότητας, λ.χ. στον «Αρμαγεδδώνα», μακριά από τα πλατό και τα ουμανιστικά σενάρια, στην πραγματική ζωή και Ιστορία, η αντιπαλότητά τους για τα πρωτεία και στο Διάστημα συνοδεύει εξαρχής τις προσπάθειές τους να το γνωρίσουν. Να το κατακτήσουν μάλλον. Γιατί κι αυτό σαν ζωτικό τους χώρο το αντιμετωπίζουν.
Για να γιορτάσει λοιπόν την Ημέρα της Κοσμοναυτικής ο Βλαντιμίρ Πούτιν, στις 12 Απριλίου βρέθηκε στο κοσμοδρόμιο Βαστότσνι. Στη ρωσική Απω Ανατολή. Στην επέτειο της πρώτης επανδρωμένης πτήσης στο Διάστημα, το 1961, με τον Σοβιετικό κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Εκεί συνάντησε τον Αλεξάντερ Λουκασένκο, πρόεδρο της Λευκορωσίας, με τον οποίο μοιράζεται τις ίδιες ωραίες απόψεις για τη δημοκρατία και την ειρήνη, και αμέσως έπειτα δήλωσε βαθύτατα συγκινημένος πως «αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι τραγωδία». Πριν όμως δημιουργηθούν εσφαλμένες εντυπώσεις, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «οι στόχοι της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης είναι ευγενείς».
«Ευγενείς στόχοι» οι άμαχοι, που βάλλονται από στεριά, αέρα και θάλασσα, ώσπου να καμφθεί το φρόνημά τους και να συμπαρασύρει και το φρόνημα των στρατιωτών. «Ευγενείς στόχοι» οι γυναίκες που βιάζονται. «Ευγενείς στόχοι», άρα και στρατιωτικοί, οι πολυκατοικίες, τα θέατρα, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα νεκροταφεία, οι εκκλησίες, τα χωριουδάκια που ισοπεδώνονται. «Ευγενείς στόχοι» οι εκτελέσεις ανθρώπων πισθάγκωνα δεμένων, η βεβήλωση νεκρών, οι μαζικοί τάφοι προς απόκρυψη της βαρβαρότητας.
«Ευγενής στόχος» η καταπάτηση της ανεξαρτησίας μιας χώρας και της κυριαρχίας της. Αλλά και η τεθωρακισμένη περιφρόνηση ακόμα και του δικαίου του πολέμου, που υποτίθεται ότι θέτει κάποια όρια, «πολιτισμένα», στην αγριότητα και στο ένστικτο του φόνου.
Τους «ευγενείς στόχους» του Πούτιν δεν τους συμμερίζονται ούτε καν όλοι οι συμπατριώτες του. Αρκετοί, οι πιο πλούσιοι και πιο μορφωμένοι λένε τα ρεπορτάζ, ξενιτεύονται, γιατί αρνούνται να ταυτιστούν μαζί του. Οι πιο αποφασισμένοι, ή οι πιο απελπισμένοι από την ίδια τους την πατρίδα, επιμένουν, παρά τις απαγορεύσεις και τους κινδύνους, να διαδηλώνουν στους δρόμους των ρωσικών πόλεων κατά του πολέμου. Αν υπάρχει κίνημα ειρήνης, υπάρχει στη Ρωσία.