Η είδηση έχει, τουλάχιστον διπλό, ενδιαφέρον: «Τα Ηνωμένα Εθνη και η Τουρκία συζητούν τη δημιουργία “ομάδας επαφής για ανθρωπιστικά ζητήματα”, που θα συνεδριάζει στο τουρκικό έδαφος –υπό την αιγίδα του ΟΗΕ–, με τη συμμετοχή αξιωματούχων της Ουκρανίας και της Ρωσίας». Η είδηση διανθίζεται από πληροφορίες όπως ότι για το θέμα μίλησαν τηλεφωνικά ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ή πως η Αγκυρα «συμμετέχει επίσης» στις προσπάθειες να απομακρυνθούν άμαχοι από την (και ειδικού ελληνικού ενδιαφέροντος) Μαριούπολη.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να θεωρηθεί ενδιαφέρουσα η ειδησεογραφία σχετικά με τη διπλωματική κινητικότητα της γείτονος, αν θέλουμε να διαβάσουμε με ορθό και αποτελεσματικό τρόπο τον χάρτη των διεθνών ισορροπιών και σχέσεων τόσο κατά την εξέλιξη της κρίσης με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και την «επόμενη ημέρα». Πόσο εύκολα αντιμετωπίσιμες (θα) είναι οι συνεχιζόμενες και κλιμακούμενες προκλήσεις, προερχόμενες πλέον από ένα κράτος που φοράει μανδύα ειρηνοποιού, με την ανοχή ή στήριξη σημαντικών παραγόντων και παρά τη στρατιωτική δράση του στην κατεχόμενη Κύπρο, στο Αιγαίο, στο Ιράκ ή και στη Λιβύη;
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το γεγονός ότι ο γ.γ. του ΟΗΕ, μπροστά σε μια νέα μεγάλη κρίση, συνομιλεί με τον κ. Ερντογάν σαν να μην είναι πρόεδρος κράτους το οποίο διά των όπλων καταστρατηγεί σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού, μπορεί να αποτελέσει και στοιχείο αναστοχασμού για το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Ενώπιον των μεγάλων κινδύνων και κρίσεων που ήδη τρομοκρατούν ολόκληρο τον πλανήτη και πιέζουν ασφυκτικά χώρες και λαούς, η ανάγκη συνεννόησης, συγκλίσεων ή και συνεργειών είναι άμεση και σημαντικότερη των όποιων παραδοσιακών ιδεολογικών και άλλων διαφορών. Αντ Γκουτέρες και Ερντογάν μπορούν και συζητούν για συνεργασία τέτοιου επιπέδου, γιατί λόγου χάριν να μην μπορούν Μητσοτάκης και Τσίπρας, και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί;
Δεν χρειάζεται να ειπωθεί ούτε μια λέξη παραπάνω, προκειμένου να πειστούμε για το βάθος της μεταξύ τους αντιπαλότητας. Γνωρίζουμε καλά πως υπάρχουν χάσματα. Πόσο βλαβερό, λοιπόν, θα ήταν για το προφίλ τους ή και για την εικόνα των κομμάτων τους το να βλέπαμε, σε στιγμές όπως οι τωρινές του πρωτοφανούς ξεσπάσματος διαδοχικών και ταυτόχρονων κρίσεων, κάποιες γέφυρες επικοινωνίας ή ακόμη και συντονισμού για τα εξαιρετικά μείζονα;
Ακόμη και αν δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο, τουλάχιστον ας εγκαταλείψουν, για όσο διαρκούν οι ανεξέλεγκτες κρίσεις, τοξικές συμπεριφορές που διχάζουν την ήδη πολυτραυματισμένη κοινωνία.