Εχουμε δικαίωμα να αισιοδοξούμε μετά το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Η συγκυρία ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Το τσουνάμι της ακρίβειας πίεζε τη μεσαία τάξη και ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω. Οι άνεμοι του αριστεροδεξιού εθνολαϊκισμού φύσαγαν χωρίς τελειωμό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έριχναν και άλλο λάδι στη φωτιά. Η Γαλλία όμως άντεξε, η Ευρώπη άντεξε. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει αισιόδοξους. Οπως συχνά μου λέει ένας φίλος: «Εχε πίστη στην Ευρώπη».
Η γαλλική αναμέτρηση έδειξε επίσης ότι δεν υπάρχει πολιτική μάχη που είναι εκ προοιμίου χαμένη. Ο Μακρόν το πάλεψε μόνος του, πήρε ρίσκα, περπάτησε το γαλλικό «πεζοδρόμιο» και τα κατάφερε. Απέδειξε βέβαια ταυτόχρονα μια νέα αλήθεια που μοιάζει να ισχύει όλο και περισσότερο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα διαδραματίζουν ελάχιστο ρόλο, ενίοτε μάλιστα εξανεμίζονται. Το ίδιο και οι παραδοσιακές συνταγές, τα συνθήματα και οι διαχωριστικές γραμμές. Οι πολίτες ψηφίζουν ισχυρές προσωπικότητες, είτε τον Μακρόν είτε τον Ορμπαν, γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να δώσουν λύσεις.
Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι οι παραδο- σιακές συνταγές, τα συνθήματα και οι διαχωριστικές γραμμές διαδραματίζουν ελάχιστο ρόλο.
Η νίκη του Μακρόν είναι όμως μια πολύ θετική εξέλιξη για την Ευρώπη. Ο Γάλλος πρόεδρος έχει ισχυρή άποψη για το πού πρέπει να πάει η Ε.Ε., πιστεύει στην ευρωπαϊκή κυριαρχία και είναι διατεθειμένος να πάρει ρίσκα. Εκνευρίζει ακόμη και το βαθύ γαλλικό κράτος μερικές φορές με τον ακτιβισμό του και τα μεγάλα λόγια, αλλά η Ευρώπη έχει ανάγκη από έναν τέτοιο ηγέτη. Ειδικά στην εποχή μας και μετά την κυριαρχία του δόγματος Μέρκελ που βασιζόταν στο «μην κάνετε τίποτα που ταράζει τα νερά». Ο Μακρόν έχει επίσης άποψη για την Ανατολική Μεσόγειο και η επανεκλογή του είναι θετική για τα ελληνικά συμφέροντα, όποια επαναπροσέγγιση και αν σημειωθεί μεταξύ Παρισιού και Αγκυρας.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν πως ο Μακρόν και μερικοί ακόμη Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να πάνε να πιουν ένα σαρντονέ και να χαλαρώσουν. Κάθε άλλο. Τα προβλήματα παραμένουν πιεστικά και τα αδιέξοδα μεγάλα. Ο θυμός της μεσαίας τάξης δεν θα κοπάσει εύκολα. Στην περίπτωση της Γαλλίας η όποια μεταρρύθμιση θα είναι εξαιρετικά δύσκολη γιατί η χώρα είναι οριακά μεταρρυθμίσιμη υπό τις ιδανικότερες συνθήκες. Η συνοχή της Ε.Ε. θα δοκιμαστεί πολύ για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους.
Είπαμε όμως, δικαιούμαστε να νιώθουμε αισιόδοξοι και για την Ευρώπη και για τον τόπο μας. Οσο αντίξοες και να είναι οι συνθήκες, η αποφασιστική και υπεύθυνη ηγεσία μπορεί να κερδίσει, οι πολίτες θυμώνουν, αλλά στο τέλος της ημέρας ψηφίζουν με βάση τον κοινό νου και τη λογική. Ειδικά αν την έχουν πατήσει μία φορά…