«Αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έστελνα ένα σύντομο μήνυμα στον κ. Μητσοτάκη: “Σήμερα ήσασταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας”», l έγραψε εθνικά υπερήφανος αλλά προφανώς και ρομαντικός συνάδελφος σχολιάζοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στο αμερικανικό κογκρέσο. l Ολοι νομίζω αισθανθήκαμε καλά ακούγοντας τον πρωθυπουργό της χώρας μας στο αμερικανικό κογκρέσο l – πολλοί νιώσαμε βαθιά ικανοποίηση από την ποιότητα του ευφυούς και ευρηματικού λόγου του, l αλλά είν’ αλήθεια επίσης ότι πού και πού σκεφτόμασταν πώς άραγε να αισθάνονται Τσίπρας και λοιποί πολιτικοί αρχηγοί ακούγοντάς τον l και πώς άραγε θα αντιδράσουν μετά τα κόμματά τους. l Αν και το τελευταίο το γνωρίζαμε καλύτερα κι απ’ την παλάμη μας, τουλάχιστον όσον αφορά την πικραγγουριά που θάλλει στην Κουμουνδούρου. l Το πώς αισθάνονταν λοιπόν τη στιγμή που τον άκουγαν μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, το πώς αντέδρασαν όμως το απολαύσαμε στους τίτλους των εντύπων τους την επομένη: l «Δήλωσε πρόθυμος στο πλευρό των ΗΠΑ», η σοβαρή, l «Συκοφάντησε τον Σύριζα στο κογκρέσο», η επίσημη. l Ασε τα γύρω γύρω παραναλωμαζώματα και τα τρόλια, επαγγελματίες και ψυχεθελοντές. l Και όπως επίσης ήταν αναμενόμενο, ήρθαν και συνευρέθησαν πάλι συριζαίοι και ακροδεξιοί, και εντύπως δε: «Φοβήθηκε να πει τη λέξη “Τουρκία” στο κογκρέσο», l τρομερής οξυδέρκειας κοινή διαπίστωση τόσο της «Αυγής» όσο και του Βελόπουλου. l
Δεν έχει σημασία ο τόπος, το βλέπεις πια παντού, αλλά ενίοτε μετράει και το πού ακριβώς συμβαίνει. l Στον προθάλαμο λοιπόν κλινικής σοβαρών ασθενειών κεντρικού νοσοκομείου. l Η κυρία που κάθεται στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου, γύρω στα 40, l γιατί κι αυτό έχει τη σημασία του, l κάθεται άκρη στο κάθισμα, οι βραχίονες κολλημένοι στα πλευρά και οι πήχεις των χεριών προτεταμένοι, με τις παλάμες να κρατούν κι οι δύο ένα, τι άλλο; l Κινητό. l Ωρες στην ίδια στάση, ακίνητη, μόνο το κινητό κινιόταν, l με τους αντίχειρες να ανεβοκατεβαίνουν πάνω στην οθόνη σα βελόνα ραπτομηχανής. l Στιγμή δεν σήκωσε κεφάλι από το κινητό. l Τη διατριβή της θα συνέθετε. l
Μια όρνιθα στη γειτονιά πολλή τραβάγια κάνει / ξεσήκωσε όλο το χωριό για ένα αβγό που κάνει.
Είχαμε την κυρία Κοντολέων, την κυρία Μαυρολέων, την κυρία Λέων, l –αμ την κυρία Τρύφων πού την βάζεις;– l μου μπήκε στο μάτι, εκτοξευμένη μέσα από κάτι «αγγελίες γάμου», άκου τώρα!, και μία κυρία Βασιλική Σκευοφύλαξ. l Ακλιτη κι αυτή φυσικά. l Της κυρίας Σκευοφύλαξ, την κυρία Τρύφων, ω κυρία Λέων. l Χάρμα γλώσσα, χάρμα. l
Πολύ διασκεδαστικό το πρωινό της περασμένης Δευτέρας l – τι λέω, από το βράδυ της Κυριακής κιόλας άρχισε το πανηγύρι: l Να ακούς δηλαδή από τα τηλεράδια και να διαβάζεις σε άλλα ΜΜΕ πώς διάφορων κλάσεων συριζαίοι «ερμήνευαν» το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την επανεκλογή του Τσίπρα στην προεδρία του κόμματός τους. l Και όχι βέβαια το ότι επανεκλέχτηκε το τζιέρι τους, l αυτό, σιγά! l αλλά το τι σημαίνει «ο μεγάλος αριθμός προσελθόντων» στην κάλπη: l Οι πολίτες έστειλαν τον λογαριασμό πίσω στην κυβέρνηση, l ψήφισαν υπέρ της άμεσης παραίτησης Μητσοτάκη, l απέδειξαν ότι ο Σύριζα είναι η ηγεμονική δύναμη της πολιτικής μεταβολής και των κοινωνικών μετασχηματισμών που χρειάζεται η χώρα (sic αυτό), l διακήρυξαν ότι δεν πάει άλλο, l αξίωσαν να ρίξει η κυβέρνηση άμεσα την τιμή της βενζίνης, l επιβεβαίωσαν ότι ο Σύριζα, αφού με 30 χιλιάδες μέλη κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, ε, τώρα με 172 χιλιάδες, θα βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές… l Πώς το λέει εκείνη η κρητική μαντινάδα, που είχε τραγουδήσει και σε δίσκο παλιά ο Ψαραντώνης; l «Μια όρνιθα στη γειτονιά πολλή τραβάγια κάνει / ξεσήκωσε όλο το χωριό για ένα αβγό που κάνει».