Ηταν μια πρωτοβουλία ενωτική. Κυρίαρχος στις αλλεπάλληλες εσωκομματικές αναμετρήσεις, ο πρόεδρος αποφάσισε να δείξει δημοκρατική μεγαθυμία. Πρότεινε για γραμματέα όχι κάποιον δικό του, αλλά ένα τέκνο του ΣΥΡΙΖΑ που έχει περάσει όλη την ενήλικη ζωή του στον βιότοπο του κόμματος και είχε αντιταχθεί στη στρατηγική για άνοιγμα στη βάση.
Αυτά ήταν τα ειρηνευτικά χαρακτηριστικά της Ράνιας Σβίγκου: Ανήκε μετριοπαθώς στη μειοψηφία· και κανείς δεν μπορούσε να της προσάψει συμβολισμό βαρύτερο της μετριοπάθειας και της αθόρυβης κομματικής εργατικότητας. Προσπαθώντας, αθορύβως, να τους ικανοποιήσει όλους, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε τελικώς να μην ικανοποιήσει κανέναν. Εκείνος προσπάθησε να δείξει ότι μοιράζεται την εσωκομματική του εξουσία. Αλλά ούτε η πλειοψηφία που τον στηρίζει ούτε η «Ομπρέλα» επέδειξαν την ίδια κοινοκτήμονα διάθεση.
Ολα αυτά θα αποτελούσαν απλώς συνέχεια της παράδοσης που έχει δημιουργήσει στα 14 χρόνια της αρχηγίας του ο Τσίπρας: Ηταν πάντα τόσο «αναντικατάστατος», όσο όμως και εφεκτικός απέναντι στην εσωκομματική του αντιπολίτευση. Δεν είχε επιστρατεύσει την ισχύ του ούτε καν έναντι της δραχμικής συνιστώσας, μέχρι που αποφάσισε η ίδια αυτοβούλως να αποσχιστεί.
Ποιος κυβερνά αυτό το κόμμα;
Το προχθεσινό βραχυκύκλωμα στη νέα Κεντρική Επιτροπή ανέδειξε κάτι που το ήξεραν όσοι μετέχουν στον συριζαϊκό βίο, αλλά για πρώτη φορά εκδηλώθηκε ανοιχτά: Τον Τσίπρα δεν αντιπολιτεύεται μόνο η εσωκομματική αντιπολίτευση. Τον αντιπολιτεύεται και μέρος της προεδρικής συμπολίτευσης, που, παρότι δρα στο όνομά του, έχει αυτονομηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αμφισβητεί ευθέως τις επιλογές του.
Ποιος επέτρεψε στον Πολάκη να εμφανίζεται τσιπρικότερος του Τσίπρα, κάνοντάς του υποδείξεις για το πώς πρέπει να υπηρετήσει τσιπροπρεπέστερα τον μετασχηματισμό; Ποιος επέτρεψε σε πρόσωπα σημαδεμένα από τη δραστηριότητά τους στην πίσω αυλή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να πολιτεύονται ως συνδιαχειριστές του brand του Τσίπρα; Πώς έφτασαν ο Παππάς και ο Σπίρτζης να εγκαταστήσουν καθοδηγητικό μηχανισμό ως πλειοψηφία της πλειοψηφίας;
Το κουβάριασμα των συνιστωσών θόλωσε, τελικά, το μήνυμα της οργανωτικής επανεκκίνησης – ματαιώνοντας και τους σωφρονιστικούς αποκλεισμούς, όπως στην περίπτωση του Νίκου Φίλη, που κατόρθωσε να εκλεγεί παρότι δεν είχε περιληφθεί στην προεδρική λίστα.
Παρά τη δραματική περιγραφή, όμως, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα εσωκομματικά του. Οπως η αναβάπτιση του προέδρου από 170.000 μέλη δεν έδειξε –στα γκάλοπ– να έχει εμβέλεια πέραν του ποιμνίου, έτσι και η ενδοσυριζαϊκή ζάλη δεν αφορά παρά μόνο τους ήδη προσηλυτισμένους. Κανείς δεν πρόκειται να (μην) ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ επειδή στη θέση του Τζουμάκα εξελέγη η Καββαδία. Κανείς δεν συγκινείται, ούτε απωθείται από την προσπάθεια ενός κόμματος να δείξει ότι αλλάζει βιτρίνα μήνες πριν από τις εκλογές. Είναι πολύ αργά και για θαύματα και για δράματα.