«Σε εκπλήσσει η τήρηση ίσων αποστάσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία;», ρώτησα Γερμανό συνάδελφο. «Οχι», μου απάντησε. «Ισχύει ό,τι ακριβώς και για τη Ρωσία και την Ουκρανία. Το Βερολίνο προσπαθεί πάντα να είναι συνομιλητής των πάντων και διαμεσολαβητής σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και όταν η μία πλευρά είναι σύμμαχος. Το ερώτημα είναι όμως κατά πόσον αυτό μπορεί να λειτουργήσει και με δικτάτορες ή εκπροσώπους της macho πολιτικής κουλτούρας σαν τον Ερντογάν. Δεν το πιστεύω». Πάντως ο γερμανικός Τύπος καταγράφει τις εντάσεις μας με τη γειτονική χώρα και οι Γερμανοί ανταποκριτές μοιάζουν να υιοθετούν τις ελληνικές θέσεις: «Στην Αθήνα αυξάνονται οι ανησυχίες για ένα θερμό καλοκαίρι μετά τις συστηματικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου της από τουρκικά αεροσκάφη… Ακόμη και η αντιπαράθεση για τις έρευνες και εξορύξεις στη Μεσόγειο θα μπορούσε να κλιμακωθεί τις επόμενες εβδομάδες», μετέδωσε ο ανταποκριτής της Handelsblatt και του γερμανικού δικτύου των συντακτών (RND), Γκερτ Χέλερ. «Η Τουρκία διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές που με βάση το διεθνές δίκαιο ανήκουν στην Ελλάδα».
Κατά τη γνώμη μου, η απροθυμία του Γερμανού καγκελάριου Ολαφ Σολτς να αποδοκιμάσει την τουρκική επιθετικότητα –παρά τη χθεσινή κάπως πιο αυστηρή δήλωση– μπορεί να ερμηνευθεί και ως αποφυγή να ανοίξει ένα νέο διπλωματικό μέτωπο σε μια δύσκολη χρονική στιγμή για τον ίδιο και την κυβέρνησή του λόγω της ουκρανικής κρίσης. Η σφοδρή κριτική που δέχεται το κόμμα του αλλά και ο ίδιος για την πολιτική κατευνασμού που ακολούθησε απέναντι στη Ρωσία μονοπωλεί τον γερμανικό Τύπο επί πολλές εβδομάδες. Η κυβέρνησή του προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει το σθένος να αλλάξει πολιτική τόσο με την αποστολή βαρέων όπλων στην Ουκρανία όσο και με την αύξηση των αμυντικών της δαπανών και τη δημιουργία ειδικού κονδυλίου ύψους 100 δισ. ευρώ γι’ αυτόν τον σκοπό, κάτι που μέχρι πρότινος αποτελούσε ταμπού.
Κακά τα ψέματα, η Τουρκία είναι άλλωστε πολύ σημαντικότερη από την Ελλάδα για τη Γερμανία εξαιτίας της πολυπληθούς τουρκικής μειονότητας που αριθμεί τρία εκατομμύρια (πολίτες με τουρκικές ρίζες), αλλά και των ισχυρών εμπορικών δεσμών: η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αγκυρας εδώ και έναν αιώνα. Η κρίση του Εβρου θύμισε εξάλλου στο Βερολίνο πόσο εύκολα μπορεί να εργαλειοποιήσει ο Ταγίπ Ερντογάν τους μετανάστες, μια προοπτική που μετά το 2015 συνιστά πάγιο εφιάλτη για κάθε γερμανική κυβέρνηση. Οσοι θεωρούσαν ότι με τη νίκη των Σοσιαλδημοκρατών και την κυβερνητική σύμπραξη με τους Πράσινους θα αλλάξει άρδην η γερμανική πολιτική έναντι της Ελλάδας υποτιμούν τη συνέχεια της γερμανικής διπλωματίας, ενίοτε και την αδράνειά της. Προς το παρόν οι αλλαγές είναι συμβολικού χαρακτήρα.