Τον Δάκη δεν έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά ούτε όταν ασχολήθηκα επί δεκαετίες με το πολιτιστικό ρεπορτάζ l και με το ελληνικό τραγούδι επίσης σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνα. l Αφ’ ότου τον γνώρισα σε παρέα κοινών φίλων, πριν από 21 χρόνια, χρειάστηκε να «απολογηθώ» πολλές φορές στον εαυτό μου που δεν επιδίωξα τόσα χρόνια μια συνέντευξη, ένα κάτι μ’ έναν τόσο καλό τραγουδιστή, σεμνό καλλιτέχνη και άνθρωπο. l Υπήρχαν βέβαια μερικά «ελαφρυντικά», σίγουρα όμως δούλεψε και η προσωπική μου κλίση σε πιο κουλτουριάρικα, όπως υποτιμητικά τα λένε, πράγματα. l Κι ο Δάκης είναι αλήθεια δεν επιζήτησε με σθένος να τραγουδήσει κι ένα απαιτητικότερο ρεπερτόριο, το οποίο επίσης άξιζε στη μελωδική, καθάρια φωνή του· l να πει κάτι από τα τόσα σημαντικά που γεννούσε η εποχή του στο τραγούδι. l Οχι πως δεν αξιώθηκε να πει και διαχρονικά τραγούδια, όπως μερικά του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να πει και άλλα. l «Ημουν ανέκαθεν δειλός», έλεγε και σ’ εμένα συχνά. l Αλλωστε, αντιμετώπιζε πάντα την επιτυχία αλλά και τις περιόδους «χαμηλής πτήσης» χωρίς «δράματα», ευχαριστημένος με ό,τι μπορούσε να κάνει αλλά και ποτέ παραιτημένος. l Ποτέ. l Ελεγε «Θα ήθελα να πεθάνω τραγουδώντας» και από μια άποψη το πέτυχε. l Διότι τέσσερα, πέντε χρόνια τώρα που τον βασάνιζε η κατιούσα της υγείας του, τα περισσότερα από αυτά, εκτός από το τελευταίο, δεν έπαψε να εμφανίζεται και να τραγουδάει. l Χρόνια βασανιστικά, από τότε που μ’ ένα στραβοπάτημα στα φριχτά μας πεζοδρόμια έσπασε άσχημα τα πόδια του. l Και μετά την πολύμηνη κατάκλιση l –εγώ το πιστεύω αυτό, γιατί το έχω δει και σε μέλη της οικογένειάς μου– l εμφανίστηκε το πρόβλημα κάπου στα σπλάχνα, ιδίως στην κοιλιά. l Καρκίνος στο έντερο, εδώ, που φάνηκε ότι αντιμετωπίστηκε, αλλά το κακό συνεχίστηκε με αλλεπάλληλες μεταστάσεις. l Από τον περασμένο Σεπτέμβριο άρχισε να βαραίνει και να υποφέρει όλο και περισσότερο. l Δεν έχανε όμως την ελπίδα. l Αυτή την περίοδο μιλούσαμε πολύ συχνά από το τηλέφωνο. l Μια μέρα, τον περασμένο Νοέμβρη, μου είπε «Θέλω να σου ζητήσω κάτι». l «Θέλω να προσπαθήσεις να βάλεις στίχους σ’ ένα ορχηστρικό κομμάτι του Χατζιδάκι από το “Ποτέ την Κυριακή”. Το λατρεύω από παιδί αυτό το κομμάτι, αλλά δεν του έβαλε ποτέ στίχους ο Χατζιδάκις, ώστε να μπορεί να τραγουδηθεί. Μόνο η Δαλιδά το τραγούδησε σε δίσκο, με γαλλικούς στίχους βέβαια, Hassapico Nostalgique – Le Bonheur». l Μου έστειλε ν’ ακούσω και το κομμάτι, αν και κατάλαβα ποιο εννοούσε: l το επίσης και δικό μου, από τα παιδικάτα μου, αγαπημένο «Χασάπικο». l Του έβαλα στίχους αμέσως μετά το τηλεφώνημα. l Ξαφνιάστηκε· και του άρεσαν. l Τον «φόβιζε» μόνο το πρώτο ενικό – «είμαι δειλός, το ξέρεις», ξαναείπε. l Το γύρισα σε β΄ ενικό. l Δεν ήταν γραφτό να το πει. l
Ο Δάκης ήταν ένας από τους τελευταίους φίλους που έκανα στη ζωή μου. l Στη μνήμη του, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτούς τους ταπεινούς στίχους, πάνω στην υπέροχη μελωδία του Χατζιδάκι. l Θυμηθείτε την και, ει δυνατόν, «ακούστε την» με τη φωνή του Δάκη. l Στη μνήμη του. l
ΦΥΛΑΚΗ
Νοσταλγείς τον πρώτο εαυτό σου
Τότε που ήσουνα παιδί
Τότε που θρηνούσε η δροσιά σου
Γιατί φοβόσουνα πολύ.
Λαχταρούσες τότε ένα χάδι
Ν’ αγκαλιάσεις ποθητό κορμί
Με τη φωνή του Δάκη.
Μα φτερούγιζε η μοναξιά σου
Στη φριχτή του κόσμου φυλακή.
Εφηβεία μέσα στα δεσμά της
Χωρίς αγάπη κι ούτ’ ένα φιλί
ερημιά που η σφοδρότητά της
σου σφράγισε όλη τη ζωή.
Εζησες αγάπες κι αγωνίες
Πόνεσε το σώμα κι η καρδιά
Μα εκείνη η άσβεστη λαχτάρα
Μένει ορφανή στον άνεμο μακριά.