Υπάρχει ένας διαδεδομένος τρόπος προδοσίας του δημόσιου συμφέροντος, χωρίς εξάρσεις αλλά με συνεχή επίδειξη αδιαφορίας απέναντι σε ό,τι δεν εισχωρεί στο βεληνεκές των ιδιωτικών πράξεων. Στρέφουμε, όχι όλοι αλλά πολλοί, την πλάτη στο κοινό φυσικό παν χωρίς να νοιαζόμαστε τι εκπροσωπεί αυτό το παν που μοιάζει να αδρανεί μέσα στα στοιχεία, απομονωνόμαστε από τον περίγυρο αν και διαρκώς διασυνδεδεμένοι, απωθούμε με ένα νοητό διαζύγιο την ύλη που μας έπλασε. Και όμως, μας αφορά ό,τι δημιουργεί η φύση και ευγενίζει τη ζωή· και φθείρεται όχι από τα χρόνια αλλά από τη στιγμή.
Για να ξεσπάσει και να επεκταθεί γρήγορα μια πυρκαγιά χρειάζονται πολλά: ζέστη, ξηρασία, αέρας, υψόμετρο (πιο έντονη στα ψηλά η ηλιακή ακτινοβολία), κλίση (αυξάνει την ταχύτητα εξάπλωσης), είδος βλάστησης (πιο εύφλεκτα πουρνάρια και πεύκα), ανθρώπινο χέρι (εμπρησμός, αμέλεια, ατύχημα) και βέβαια καύσιμη ύλη, ήτοι ξερόχορτα, γερασμένα αλσύλλια, κλαδιά κομμένα και παρατημένα σε πολλαπλούς σωρούς-πυριτιδαποθήκες, προϊόντα ουσιαστικής αποκοπής διοικούντων και διοικουμένων από το δάσος, εγκατάλειψης της υπαίθρου. Πάντα λογομαχούν, κατόπιν καταστροφής, οι υπεύθυνοι για την αρμοδιότητα καθαρισμού, πετώντας ο ένας στον άλλο το γνωστό μπαλάκι. Η κοινωνία, θεατής. Και όμως, οι πυρκαγιές, αν και ανίατη απειλή, δεν είναι τιμωρία εξ ουρανού, είναι δυνατόν έως ένα ποσοστό να προληφθούν· με τη συμβολή όλων. Στη Μεσόγειο το ποσοστό της ανθρώπινης ευθύνης αγγίζει το 90%.
Δεν είναι φρέσκο κουλούρι. Τα τελευταία 100 χρόνια κάηκαν τα μισά ελληνικά δάση. Μάλιστα, από το 1975 ο αριθμός των πυρκαγιών τριπλασιάστηκε – 1981, 1985, 1988, 2000, 2007, οι χρονιές με τις μεγαλύτερες καταστροφές. Μεταξύ 1975 και 2020 κάηκαν 19.323.462 στρέμματα δάσους σε 60.176 πυρκαγιές, ενώ έχασαν τη ζωή τους 250 άτομα. Φονικότερη πυρκαγιά (2η σε ανθρώπινες απώλειες στον κόσμο τον 21ο αι.) εκείνη στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου 2018, από εγκληματική ανθρώπινη αμέλεια.
Κάθε χρονιά δηλώνουμε προετοιμασμένοι και κάθε χρονιά καιγόμαστε. Οχι μόνο διότι δεν αναπροσαρμοζόμαστε στα μεταβαλλόμενα μοτίβα εμφάνισης εστιών, αλλά και διότι η πυρκαγιά είναι βάναυσο θεριό, ενώ πάντα κάποιοι κρίκοι στην πυροπροστασία λείπουν, μπλέκονται διαχειριστικά, λαθεύουν. Και πυροπροστασία δεν είναι μόνον η πυρόσβεση, είναι και η διαρκής πάλη με παλιά και νέα φίδια που ποτίζονται από την ίδια πηγή – τον άνθρωπο· τις βλέψεις, τον κυνισμό, την απροσεξία του.