Εχει ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό. Αλλά αυτή τη φορά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν αυτοσχεδίασε. Αντιθέτως. Επανέλαβε πιστά τη γραμμή. Η ετοιμότητά του να συνεργαστεί με τον Βαρουφάκη δεν είναι προσωπική. Είναι η διακηρυγμένη στρατηγική του κόμματός του.
Το σενάριο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Τσίπρας είναι η πιθανότητα συνεταιρισμού με το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Δεν φταίει ο Τσακαλώτος που, όταν δοκιμάζει κανείς να την αρθρώσει συγκεκριμένα, αυτή η στρατηγική ακούγεται αντιστρατηγική.
Δεν φταίει ο επικεφαλής της εσωκομματικής μειοψηφίας που το σύνθημα της πλειοψηφίας για «προοδευτική διακυβέρνηση» επιδέχεται μόνο αλλόκοτες ενσαρκώσεις. Αν δοκιμάσεις να δώσεις όνομα στην «προοδευτική διακυβέρνηση», θα καταλήξεις σε «κυβέρνηση Τσίπρα – Βαρουφάκη – Κουτσούμπα με ΠΑΣΟΚ».
Ακόμη και ο πιο καχύποπτος δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τσακαλώτο ότι μετέφρασε επίτηδες την «προοδευτική» συνεννόηση σε «Βαρουφάκης», για να αποκαλύψει τάχα την αθέατη παρδαλότητά της. Μετά το πέρας των εσωκομματικών αναμετρήσεων, ο πρώην υπουργός Οικονομικών επιχειρεί ακριβώς το αντίθετο: να δώσει καθαρά διαπιστευτήρια κομματικής νομιμοφροσύνης. Απόδειξη ότι έφθασε να αναρτήσει ψηφιακή προκήρυξη υπεράσπισης της Ρένας Δούρου και του Νίκου Παππά, δηλώνοντας αλληλεγγύη σε πρόσωπα τα οποία είναι γνωστό ότι δεν διέγειραν ποτέ τις συντροφικές του ευαισθησίες.
Δεν γίνεται «προοδευτική διακυβέρνηση» χωρίς Βαρουφάκη.
Ο Τσακαλώτος πια λέει «όπως έχει πει και ο Αλέξης» πιο συχνά από ό,τι λέει «καλημέρα». Αν δεν αρκούσε ο κομματικός του πατριωτισμός για τόση ταπεινόφρονα συμμόρφωση, θα μπορούσε να έχει επιστρατεύσει και ένα άλλο κίνητρο: να μην είναι εύκολο κανείς να του χρεώσει τυχόν εκλογική αποτυχία. Να μην μπορεί κανείς, αριστεροπρεπώς, να πει ότι η ήττα στις εκλογές δεν θα είχε έρθει αν δεν είχαν δουλέψει τα πριόνια της εσωκομματικής υπονόμευσης.
Οι μετέχοντες στην «Ομπρέλα» έχουν πλέον κάθε λόγο να υποδύονται τους ενθουσιασμένους με τις τελετές υποδοχής νέων μελών, τις εξορμήσεις και τις λοιπές εκδηλώσεις κομματικού φολκλόρ. Ακόμη κι αν η συμμετοχή τους είναι ειλικρινής, δεν μπορεί να θεραπεύσει το στρατηγικό έλλειμμα που, κατά τύχη, φώτισε ο Τσακαλώτος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη χρήσιμη ψήφο διακυβέρνησης χωρίς να μπορεί πειστικά να περιγράψει πώς θα καταστεί αυτή η διακυβέρνηση αριθμητικά και πολιτικά εφικτή. Χωρίς να μπορεί να αποφύγει την επίκληση του Βαρουφάκη.
Μπορεί ο Τσακαλώτος να μη ζύγιζε ενίοτε τον «αστικό» του σαρκασμό κατά της ηγεσίας. Μπορεί η συριζαϊκή μειοψηφία να μην αυτολογοκρίθηκε για χάρη της κομματικής ομοιογένειας. Αλλά για τη στρατηγική «τρύπα» στην πρόταση διακυβέρνησης δεν φταίει η μειοψηφία.