Απ’ όταν ξέσπασε η υπόθεση Novartis ήταν φανερό ότι ήταν σκάνδαλο. Δεν ήταν μόνο οι καταθέσεις ότι γιατροί χρηματίζονταν από την πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, αλλά και η πολιτική πλευρά της υπόθεσης που συντάραξε το πανελλήνιο. Οι κατηγορίες εναντίον 10 κορυφαίων πολιτικών προσώπων –αντίπαλοι της τότε κυβερνώσας συμμαχίας– σηματοδοτούσαν ή τεράστιο σκάνδαλο από δικής τους πλευρά ή πρωτοφανή συνωμοσία αντιπάλων που δεν δίστασαν να σπιλώσουν αθώους στην προσπάθεια να τους εξοντώσουν. Τώρα, έπειτα από χρόνια ερευνών και διεργασιών, η υπόθεση αποκτά άλλη διάσταση, εγείροντας σοβαρά ερωτήματα για τους εμπλεκόμενους θεσμούς. Πώς είναι δυνατόν να μη φέρουν ευθύνες ούτε όσοι στοχοποιήθηκαν ούτε αυτοί που κατηγορήθηκαν ότι συνωμότησαν εναντίον τους; Πώς θα πεισθούν οι πολίτες ότι δεν έγιναν «μαγειρέματα» και ότι καταλήξαμε στην αλήθεια της υπόθεσης; Ενώ κάποιοι μας έδειχναν ένα σκάνδαλο, άλλοι αποκάλυπταν άλλο, μόνο για να φανεί στο τέλος ότι ο «παπάς» δεν ήταν κάτω από κανένα από τα κύπελλα. Εάν «παπατζής» στον δρόμο επιχειρούσε τέτοιο κόλπο θα έτρωγε ξύλο.
Εδώ το ξύλο το τρώει η Δικαιοσύνη, καθώς υπονομεύεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον κορυφαίο θεσμό. Και η έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη υπονομεύει την κοινωνία και τη δημοκρατία. Οποιες και αν ήταν οι διεργασίες στην πορεία των πολύχρονων δικαστικών ερευνών, όποιο το σκεπτικό του ενός ή του άλλου λειτουργού, σήμερα ουδείς μπορεί να πει ότι η Δικαιοσύνη ξεκαθάρισε το τοπίο. Δικαιολογημένα οι πολίτες θα αναρωτιούνται αν δικαστικοί λειτουργοί συμμετείχαν στη σπίλωση αθώων ανθρώπων ή εάν υπήρξαν παρεμβάσεις που εμπόδισαν την αποκάλυψη της αλήθειας, είτε ως προς τις αρχικές κατηγορίες, είτε ως προς αυτούς που στόχευαν στη σπίλωση αντιπάλων για πολιτικούς λόγους. Σπίλωση είδαμε, για δικαιοσύνη δεν έχουμε πεισθεί.
Απ’ όταν κατηγορήθηκαν οι 10 πολιτικοί ήταν επιτακτική ανάγκη αυτή η υπόθεση να μην εξελιχθεί όπως τόσα προηγούμενα σκάνδαλα. Επρεπε να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η υπόθεση ήταν πολύ σοβαρή, η επιχείρηση σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων τόσο φανερή, που έπρεπε να δοθεί μήνυμα μια και καλή ότι όποιος επιχειρήσει τέτοιο έγκλημα θα τιμωρηθεί αυστηρότατα. Στην πολιτική μας παράδοση, μετά την αρχική ταραχή και τη «δολοφονία χαρακτήρα» αθώων, τέτοιες υποθέσεις συνήθως καταλήγουν σε αρχεία, έχοντας δηλητηριάσει το πολιτικό κλίμα. Ετσι υπονομεύεται συνεχώς η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και στην κοινωνία. Οταν δεν γνωρίζουμε τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, δεν πιστεύουμε τίποτα. Γινόμαστε κυνικοί και, από ανάγκη, αναζητούμε άλλους τρόπους να προστατεύσουμε εαυτούς: την αυτοδικία, το μέσο, την παρανομία, κ.ά. Ετσι, μια αίσθηση αδικίας διατρέχει όλη την κοινωνία. Οσοι δεν έχουν «άκρες» φοβούνται ότι θα αδικηθούν όταν βρεθούν στα γρανάζια της Δικαιοσύνης, ενώ και όσοι αδικούν, ισχυρίζονται ότι «όλοι τα ίδια κάνουν», ότι το σύστημα τους αδικεί. Δεν μπορεί και οι δύο πλευρές να έχουν δίκαιο. Οπως και στο σκάνδαλο Novartis.