Είναι κατηγορηματική: πρώτα θα περιμένει την εκκαθάριση του power pass. Επειτα θα μπει να δει αν την παίρνει να αλλάξει τα αιρκοντίσιον και το ψυγείο της. Μετά θέλει να πάρει στα παιδιά και στα εγγόνια της το κατιτίς. «Πού λεφτά για διακοπές;»
Είναι copy paste η Ντένη Μαρκορά, η ηρωίδα που ενσάρκωσε στο γνωστό τηλεοπτικό σίριαλ η εκλιπούσα Ντίνα Κώνστα. Το όνομά της θα το μάθω στο τέλος, όταν η κομμώτρια θα τη φωνάξει πάλι μέσα. Κυρία Βούλα. Εξηντακάτι, κομψή, λουσάτη τόσο όσο, παλιά Πειραιώτισσα μάλλον. Σε καλό κομμωτήριο στο κέντρο του Πειραιά, έχει έρθει για βαφή. Παλιότερα ερχόταν μία φορά την εβδομάδα, τώρα μία φορά τον μήνα. Και αν. Τα λέει κάπως φωναχτά στο τηλέφωνο, με άχτι. Και να μην ήθελα, πάλι θα την άκουγα. Είχα βέβαια στήσει αυτί. Δεν θα πάει φέτος διακοπές. Εχει ένα εξοχικό έξω από την Κόρινθο. Ομως «θέλουν λεφτά τα ντουβάρια». Το έχει παρατημένο. Ούτε τα παιδιά έχουν λεφτά να το συντηρήσουν. Εργαζόμενη, συνταξιούχος; Ποιος ξέρει…
Σαν την κυρία Βούλα, κόσμος και κοσμάκης από την παρ’ ημίν μεσαία και μικρομεσαία τάξη. Στήνω πρόχειρα γκάλοπ στο γραφείο, σε παρέες. Πού θα πάτε φέτος; Οι απαντήσεις μουδιασμένες. Ψελλίσματα για εξοχικά, για φιλοξενία σε φίλους και συγγενείς, για ολιγοήμερες διακοπές. Ιδίως όσοι έχουν οικογένεια και υποχρεώσεις. Κυρίως στην ηπειρωτική Ελλάδα. Για Κυκλάδες και Κρήτη ούτε λόγος. Εισιτήρια, βάλε και το αμάξι, βενζίνες, φαγητό και διαμονή. Διαμονή πού; Σε ενοικιαζόμενο; Των 150 ευρώ το βράδυ με μπάνιο για playmobil, κρεβάτια για σκληραγωγημένους φακίρηδες και στομωμένο κλιματιστικό; Ασε καλύτερα, γονατίσαμε. Καμία ξενοιασιά. Ενα βάρος φέτος οι διακοπές. Και φέτος: Η γενιά μου, των σαραντάρηδων, ζει πάνω από 15 χρόνια κάτω από ένα πυκνό, βαρύ σύννεφο σύγχυσης και αβεβαιότητας. Και με την πικρή επίγνωση ότι οι θεμιτές ανάγκες μας, ανάμεσα στις οποίες και αυτή για λίγες μέρες ξένοιαστης καλοκαιρινής ζωής, δεν μπορούν να καλυφθούν. Οχι χωρίς ρίσκο, όχι χωρίς επιπτώσεις ή μια άγαρμπη «you only live once» αποφασιστικότητα. Θα αντέξουμε φέτος τις διακοπές; Και τον χειμώνα τι; Πώς θα βγει ο χειμώνας;
Η γενιά μου, σε ένα χαντάκι της Ιστορίας, μονίμως στην αφάνεια. Βουτήξαμε στα βαθιά στο πρώτο μνημόνιο. Και ακόμα δεν έχουμε βγάλει το κεφάλι από το νερό. Αιωρούμενοι σαν την Ανίτα Αλβάρεζ, όμως κανείς δεν βουτάει να μας σώσει.