Πριν από λίγες μέρες, έκλεισαν τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή μας Μάνου Ελευθερίου. Με την ποίησή του έντυσε τις μελωδίες πολλών γνωστών συνθετών και οι στίχοι του τραγουδήθηκαν από εκατομμύρια Ελληνες, όπως βέβαια και η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιάννη Ρίτσου, του Νίκου Γκάτσου και του Νίκου Καββαδία, του Δημήτρη Χριστοδούλου, της αξέχαστης Ευτυχίας και των ποιητών των Ανθολογιών του Γιάννη Σπανού.
Θυμούμαι, στα μέσα της δεκαετίας του ’70 διοργανώθηκε από μια φοιτητική παράταξη εκδήλωση με θέμα: «Η ποίηση στο ελληνικό τραγούδι». Βλέπετε, τότε γίνονταν και τέτοιες εκδηλώσεις. Οι ανησυχίες μας δεν ήταν μόνο πολιτικές. Κόσμος πολύς, εισηγητές πανεπιστημιακοί της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ και ποιητές. Υπήρξε διχογνωμία. Αλλοι θεώρησαν τα μειονεκτήματα της μελοποίησης ποιητικών έργων πως ήταν σημαντικά. Χαρακτηριστικά ανέφεραν πως, στο ποίημα «Αρνηση» του Γιώργου Σεφέρη, η άνω τελεία που υπάρχει στον στίχο «πήραμε τη ζωή μας», καθώς δεν μπορεί να εκφραστεί στη μελωδία, αλλοιώνει το νόημα του ποιήματος. Το είχε παραδεχτεί και ο ίδιος ο Μίκης. Επιπροσθέτως, υποστήριζαν πως σχεδόν πάντα η μελωδία απορροφά τον στίχο. Γίνεται από τους μουσικόφιλους μια μηχανική αναπαραγωγή του, χωρίς αυτοί να προχωρούν σε μια δεύτερη ανάγνωση του ποιήματος.
Οταν αυτή η χώρα έχει τόσους μεγάλους ποιητές και τόσους μεγάλους μουσικο- συνθέτες, ας διαφωνούμε για το αν το πάντρεμά τους είναι εποικοδομητικό ή όχι.
Η άλλη πλευρά υποστήριζε ότι και μόνο το γεγονός πως τα έργα όλων αυτών των ποιητών μπαίνουν σε κάθε ελληνικό σπίτι μέσω της μουσικής, είναι ένα καλό επιχείρημα υπέρ της μελοποίησής τους. Πόσοι Ελληνες, π.χ., θα γνώριζαν το «Αξιον Εστί» χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη ή τον Νίκο Καββαδία χωρίς τον Θάνο Μικρούτσικο. Αυτές είναι ευχάριστες διαφωνίες, γιατί εδράζονται πάνω στον πολιτιστικό πλούτο της πατρίδας μας. Δεν είναι μίζερες αντιπαραθέσεις. Οταν αυτή η χώρα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων έχει τόσους μεγάλους ποιητές και τόσους μεγάλους μουσικοσυνθέτες, ας διαφωνούμε για το αν το πάντρεμά τους είναι εποικοδομητικό ή όχι.
Στο φινάλε, είτε ακούγοντας τον Νταλάρα είτε διαβάζοντας τον Ελευθερίου, η μαγεία του στίχου «κρυφά τα λόγια τα πικρά μεσ’ στο κοχύλι/ κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά» παραμένει η ίδια.