Εχει δίκιο ο Νάσος Ηλιόπουλος. Ο μεγάλος περίπατος «ταλαιπωρεί» την Αθήνα σαν «πανάκριβο καψόνι». Η ταλαιπωρία δεν είναι μόνο κυκλοφοριακή. Είναι και αισθητική, καθώς οι μπερντέδες που (δεν) καλύπτουν τις εκχωματώσεις στην κεντρική αρτηρία της πρωτεύουσας, στέκουν σαν ζωντανά μνημεία βαλκανικής επιπολαιότητας.
«Το πράσινο», λέει ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, που στον ελεύθερό του χρόνο ψυχαγωγείται ως επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Αθηναίων, «και η έλλειψη δημόσιου χώρου συνεχίζουν να είναι δύο μεγάλα προβλήματα της Αθήνας».
Σωστά. Μόνο που η έλλειψη πρασίνου και δημόσιου χώρου δεν προκλήθηκε από το βρικολάκιασμα της μεγάλης –πλην άψητης– ιδέας του μεγάλου περιπάτου. Η παράταξη του Ηλιόπουλου συνηγορεί –αν δεν πρωτοστατεί– σε όλες τις κινήσεις που αντιδρούν στην αναβάθμιση του δημόσιου χώρου. Συντάσσεται με αυτούς που θέλουν να εμποδίσουν την κατασκευή σταθμού μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Στηρίζει ακόμη κι εκείνους που εννοούν να αναχαιτίσουν την ανάπλαση στον λόφο του Στρέφη.
Η λογική που προβάλλεται από τις ακτιβιστικές ομάδες –οι φίλοι τις λένε «συλλογικότητες»– και διατυμπανίζεται από τη δημοτική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται θεαματικά εις βάρος του εαυτού της: δεν λένε ότι το μετρό –η φθηνή, μαζική συγκοινωνία– είναι per se κακό. Λένε ότι η εγκατάστασή του θα ανεβάσει τις αξίες στην περιοχή, όπερ θα φέρει «τουριστικοποίηση» και εξορισμό των κατοίκων από τη γειτονιά.
Εμποδίζοντας τις αναπλάσεις στο όνομα του δημόσιου χώρου.
Τα ίδια και στον Στρέφη. Δεν λένε ότι η ανανέωση του πρασίνου και η αποκατάσταση των μονοπατιών είναι από μόνη της κακή. Είναι κακό, φωνάζουν, το ανομολόγητο σχέδιο του «εξευγενισμού» που θα παραδώσει το αλσύλλιο βορά στην τουριστική καταπάτηση. Αντιτίθενται στις φυτεύσεις στο όνομα του πρασίνου. Πολεμούν την ανάπλαση στο όνομα του δημόσιου χώρου («Ανάπλαση σημαίνει φτωχοί εκτοπισμένοι»). Καταλήγουν αντίθετοι μέχρι και στα αντιπλημμυρικά έργα.
Αυτή η αντιφυτευτική, αντιεξευγενιστική, αντι-αντιπλημμυρική οικολογία της «γειτονιάς» βουτάει στις αντιφάσεις της προκειμένου να σταματήσει αυτό που αντιλαμβάνεται ως επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων. Ομως, ποια έννοια του δημόσιου υπερασπίζονται οι μειοψηφίες που καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο για να ακυρώσουν ένα δημόσιο μέσο συγκοινωνίας; Ποια κοινότητα εκφράζουν εκείνοι που ξεσηκώνονται για να ματαιώσουν την ανάπλαση ενός πάρκου;
Το μόνο που επιχειρείται να διασωθεί είναι η κοιτίδα μιας πολιτικής κουλτούρας. Να διατηρηθεί, κλειστό και μονοφωνικό, το θερμοκήπιο μιας πολιτικής διαπαιδαγώγησης.
Αυτή είναι και η μόνη ενεργός «ιδιοκτησιακή αντίληψη», που διεκδικεί να νέμεται τη γειτονιά αποκλειστικά για τους δικούς της σκοπούς. Αυτό είναι το εγκατεστημένο μονοπώλιο της αυτόκλητης «συλλογικότητας».