Τον Μίλτο Τεντόγλου τον ήξεραν όλοι – οι περισσότεροι τουλάχιστον. Χρυσός ολυμπιονίκης είναι άλλωστε. Την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, όμως; Πόσοι άραγε είχαν ακούσει το όνομά της πριν από την Τρίτη, όταν εξέπληξε τους πάντες κατακτώντας σε ηλικία 38 ετών το χρυσό μετάλλιο σε αυτό το «περίεργο», άχαρο για πολλούς και οπωσδήποτε μη δημοφιλές αγώνισμα, που λέγεται βάδην; Ελάχιστοι, πλην αυτών που ασχολούνται με τον στίβο.
Η ιστορία της έγινε γνωστή αμέσως μετά τον θρίαμβο. Κυρίως ότι δούλευε ως σερβιτόρα στο μεζεδοπωλείο της οικογένειάς της στην Καρδίτσα, βοηθώντας τη μητέρα και τις αδελφές της, και έκανε προπονήσεις ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα προκειμένου να συνεχίσει να κάνει αυτό που λάτρευε. Ολο τον καιρό που ασχολείται με τον αθλητισμό, είτε είχε επιτυχίες είτε αποτυχίες, πορευόταν μόνη της, έχοντας κοντά της μόνο τα δικά της πρόσωπα. Λόγω δε της προχωρημένης για τον αθλητισμό ηλικία της, δεν έβρισκε καν χορηγούς.
Παρ’ όλ’ αυτά, δεν τα παράτησε και στο τέλος ανταμείφθηκε. Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε είναι ο θρίαμβος της προσπάθειας, της δικαίωσης των θυσιών που έκανε για να πετύχει τους στόχους της. Δικαίωσης που δεν έρχεται επειδή «συνωμοτεί το σύμπαν», αλλά επειδή έχει προηγηθεί σκληρή, προγραμματισμένη δουλειά και ατσάλινη, προφανώς, θέληση.
«Είναι εκπλήρωση καριέρας. Δεν πίστευα ότι μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα. Ομως ο προπονητής μου, όταν ήρθε να γυμναστούμε μαζί, μου είπε ότι θα μπορούσα να είμαι δύο φορές ολυμπιονίκης», δήλωσε, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, εφόσον υπάρχει προσήλωση και προσπάθεια.
Η ίδια σκληρή δουλειά βρίσκεται και πίσω από τις επιτυχίες του Τεντόγλου, μιας ξεχωριστής περίπτωσης αθλητή. Δεν είναι μόνο η κλάση του –τα τρία άλματά του που μετρήθηκαν ήταν καλύτερα από την επίδοση του αθλητή που πήρε το αργυρό μετάλλιο–, είναι και ο ξεχωριστός χαρακτήρας του.
Αυτός και η Ντρισμπιώτη, ο κολυμβητής Απόστολος Χρήστου, ο οποίος πήρε επίσης χρυσό μετάλλιο, όπως και οι υπόλοιποι Ελληνες αθλητές που διακρίνονται εντός και εκτός συνόρων αυτό το καλοκαίρι, προσφέρουν συγκινήσεις και περηφάνια σε μια περίοδο ιδιαίτερα μουντή λόγω των εξωτερικών αλλά και των εσωτερικών εξελίξεων.
Η ενασχόληση μαζί τους, ωστόσο, θα κρατήσει ελάχιστα – όσο διαρκεί και η αποθέωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στον επόμενο αγώνα του πανελλήνιου πρωταθλήματος που θα πάρουν μέρος, αυτοί που θα πάνε να τους παρακολουθήσουν και να τους χειροκροτήσουν θα είναι ελάχιστοι. Διότι τα αθλήματά τους δεν έχουν τη χρυσόσκονη του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ, παρότι οι ίδιοι προσφέρουν πολύ περισσότερα από διάφορες μετριότητες των δημοφιλέστερων αθλημάτων.