Είχαμε μέχρι τώρα τα βάσανά μας τα πολλά με την Τουρκία και μας προέκυψε αυγουστιάτικα και άλλο ένα. Ο λόγος περί μίας νησίδος στον Eβρο ποταμό, όπου είχαν καταφύγει προσωρινά Σύροι πρόσφυγες, που κατευθύνονταν από την Τουρκία προς την Ευρώπη.
Aρχισαν, όπως άλλωστε αναμενόταν, οι συνήθεις αντεγκλήσεις στελεχών της κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως. Και είχε τελικώς την έμπνευση ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος, να διευκρινίσει πως σύμφωνα με επίσημη γνωμάτευση της αρμοδίου υπηρεσίας του Ελληνικού Στρατού, η συγκεκριμένη νησίδα κείται εκτός ελληνικής επικρατείας.
Eσπευσε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή ζητώντας διευκρινίσεις, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι η νησίδα είναι εγγεγραμμένη στο Εθνικό Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου. Το τι από τα δύο ισχύει, ένας Θεός γνωρίζει.
Το βέβαιο είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και οι συν αυτώ απλώς απολαμβάνουν το θέαμα που προσφέρει αυγουστιάτικα η εν Ελλάδι πολιτική σκηνή. Αλλά η τουρκική φυλή δεν βιάζεται και δεν ξεχνάει ποτέ – σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με το γένος των Ελλήνων.
Και ίσως κάποια στιγμή η Aγκυρα –όποτε και εάν το κρίνει σκόπιμο– θα επανέλθει. Και η αντίδραση των Αθηνών θα είναι καταγγελτική της αναθεωρητικής πολιτικής της γείτονος, και άλλα συναφή. Μία επανάληψη, εν ολίγοις, των όσων διαδραματίζονται εδώ και δεκαετίες.
Η τουρκική φυλή δεν βιάζεται και δεν ξεχνάει ποτέ – σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με το γένος των Ελλήνων.
Δίχως καμία αμφιβολία η Τουρκία είναι ένας δύσκολος γείτονας. Σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη στη Δύση, ο κ. Ερντογάν δεν είναι ούτε απρόβλεπτος και σίγουρα όχι επιπόλαια ριψοκίνδυνος.
Βεβαίως η Τουρκία διανύει προεκλογική περίοδο και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μία πτώση της δημοφιλίας του κ. Ερντογάν. Και φυσικά η χώρα αυτή αντιμετωπίζει σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, αν και δεν είναι η μόνη από τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Ωστόσο, παρά τη λυσσαλέα κομματική αντιπαράθεση, που ασφαλώς θα κλιμακώνεται όσο θα πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, επί του θέματος της εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα έναντι της Ελλάδος δεν υφίσταται καμία διαφοροποίηση. Μάλιστα, αντιθέτως, η αντιπολίτευση συχνά υπερθεματίζει.
Στην περιοχή των ευρυτέρων συμφερόντων της Ελλάδος συμβαίνουν ουσιώδεις μεταλλάξεις. Ο κ. Ερντογάν επιχείρησε και επέτυχε σε ένα σημαντικό βαθμό να συνθέσει σε μία ενότητα δύο αντίθετες ροπές της ιστορίας της Τουρκίας – τον Οθωμανισμό και τον Κεμαλισμό.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στη Ρωσία, όπου ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συνθέτει το νέο «περιεκτικό» ιδεολόγημα αυτής της χώρας, αγιοποιώντας τους Ρομανόφ, που εξετέλεσαν οι Μπολσεβίκοι, αξιοποιώντας με κάποιες προσαρμογές τις «τεχνικές» του Στάλιν και αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το ρωσικό Πατριαρχείο σε βασικό πυλώνα αυτής της χώρας.
«Για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν πρέπει να αλλάξουν», έλεγε ο σοφός «Γατόπαρδος» την εποχή του Risorgimento, που οδήγησε στην ενοποίηση της Ιταλίας και την ίδρυση του Βασιλείου της Ιταλίας το 1861. Μέσα σε αυτόν τον κυκλώνα η χώρα μας αναζητεί καταφύγιο στη Δύση, που ομολογουμένως δεν διανύει την καλύτερή της φάση.