Τίποτα δεν φαίνεται «αρκετό» και «ικανοποιητικό» για να πέσουν οι τόνοι και να εξελιχθεί με ψυχραιμία ο δημόσιος διάλογος. Τίποτα δεν ηχεί χωρίς να αντηχεί το ακριβώς αντίθετό του. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, όμως, αν όσοι εμφανίζονται λάβροι, από τη μία ή την άλλη πλευρά, κρίνουν και το τελικό αποτέλεσμα της, μελλοντικής, εκλογικής αναμέτρησης.
Οποιος παρακολούθησε τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τις υποκλοπές πήρε ή δεν πήρε απαντήσεις ανάλογα με το πόσο ήταν «ανοιχτός» θεατής/ακροατής. Ανάλογα, δηλαδή, με το πόσο επιθυμούσε να ενημερωθεί ή προσερχόταν στη συζήτηση με εδραιωμένες απόψεις και αντιλήψεις. Στη δεύτερη περίπτωση, ούτε το «υπήρξε σφάλμα» του πρωθυπουργού ή η πρότασή του «να πέσουν οι τόνοι γιατί το θέμα είναι στα χέρια της Δικαιοσύνης και της Βουλής» βοήθησε. Αλλά ούτε και οι κατηγορίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ο πρωθυπουργός είναι «ο ιθύνων νους αυτής της παρακρατικής λειτουργίας», αναφερόμενος σε «μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά θεσμική και αντιδημοκρατική εκτροπή», συνέβαλαν ώστε να φωτίσουν περισσότερο την υπόθεση πέρα από τις αναμενόμενες λεξιθηρικές κορώνες.
Η διαρκώς ανατροφοδοτούμενη πόλωση μοιάζει να συσκοτίζει παρά να ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι πολύ πρακτικά προβλήματα απασχολούν το κάθε νοικοκυριό – και οι «υποκλοπές» δεν ανήκουν σε αυτά. Είναι και ότι αυξάνεται ένα σιωπηλό, εκ νέου, ποσοστό πολιτών που δεν ανιχνεύεται εύκολα σε δημοσκοπήσεις και το οποίο θα επηρεάσει δραστικά το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε προκηρυχθούν. Η σιωπή τους δεν δηλώνει αναποφασιστικότητα ή αδιαφορία, κι αυτό έχει επιπλέον ενδιαφέρον. Ξέρουν πού θα στραφούν, ποιο κόμμα θα επιλέξουν, αλλά όλο και περισσότερο αρνούνται να το δηλώσουν, είτε γιατί δεν θέλουν να «στιγματιστούν» είτε για να αποφύγουν συγκρούσεις.
Η πόλωση και η αντιπαράθεση στην πολιτική, δημοσιογραφική και σοσιαλμιντιοκρατική «μικροκοινωνία» δεν αντανακλούν τις ζυμώσεις που γίνονται στην ελληνική επικράτεια παρά μόνον περιορισμένα.
Σε ένα περιβάλλον που χάνεται η μπάλα ως προς το ποιος παρακολουθεί ποιονκαι γιατί, οι ποικίλες διεργασίες πουγίνονται στην κοινωνία περνούν κάτω από τα ραντάρ.
Ο πολιτικός χρόνος «τρέχει» με άλλεςταχύτητες από τον κοινωνικό. Και το βέβαιο είναι πως οι παροχές δεν αποτε-λούν πλέον ασφαλή γέφυρα για το μετα-ξύ τους χάσμα.