Σαν χθες, 1η Σεπτεμβρίου του 2006, στη Σαϊτάμα είχε γίνει ένα θαύμα. Οχι από αυτά τα τριήμερης διάρκειας που εμπορεύονται στυγνά οι παραχαράκτες του χριστιανισμού. Το θαύμα της Ιαπωνίας, τον θρίαμβο της Εθνικής μπάσκετ επί της αμερικανικής, με 101-95, στα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ, τον μνημονεύουμε ακόμη. Και θα τον μνημονεύουμε πάντα. Για καθαρά αθλητικούς λόγους. Ούτε από ανόητο «αντιιμπεριαλισμό» («ρε, ταπώσαμε την Αυτοκρατορία!») ούτε από τρισανόητο γονιδιόφιλο σοβινισμό: «Τα ανίκητα ελληνικά γονίδια» κτλ. Αρκούσε η συμβολή του μεικτού γονιδιακά Σοφοκλή Σχορτσιανίτη για να παγώσει τις υπερθερμασμένες εθνικιστικές κεφαλές.
Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ξαναδεί εκείνο το παιχνίδι. Στο βίντεο παλιά, τώρα στον υπολογιστή. «Για γούρι» ή για την απλή χαρά του θαυμάσιου μπάσκετ. Είχαμε παιχταράδες άλλωστε. Και προπονητή έναν από τους πιο αλτρουιστές μπασκετμπολίστες διεθνώς: τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Το δόγμα του, «μία ασίστ δίνει χαρά σε δύο, στον πασέρ και στον σκόρερ», δεν ήταν από κείνες τις βαρυασήμαντες κουβέντες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει πολιτικάντες και ονειροπώλες. Το έλεγε, το εννοούσε πάντα, το έκανε πράξη. Και ενέπνεε τους παίχτες του.
Παιχταράδες έχουμε και τώρα. Και προπονητή απ’ τους καλύτερους. Δικαιούμαστε λοιπόν να ελπίζουμε ότι θα το παλέψουμε στο Ευρωμπάσκετ, που πάντως προδιαγράφεται εξαιρετικά δύσκολο. Ενυπάρχει επίσης στη σύνθεση της Εθνικής το αντιεθνικιστικό φρένο του 2006, και μάλιστα ενισχυμένο. Τότε ο Μπιγκ Σόφο, τώρα οι τρεις Αντετοκούνμπο (ο υπέροχος Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας) και οι δύο ομογενείς: ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, γιος Αμερικανού και Ελληνίδας, που πρωτόρθε στην Ελλάδα για να παίξει στην Εθνική U19, γιατί, όπως έχει πει, η οικογένειά του δεν άντεχε τα έξοδα ενός ταξιδιού· και ο Νικ Καλάθης, γιος Ελληνοαμερικανού δεύτερης γενιάς.
Κάθε παιχνίδι της Εθνικής μπάσκετ είναι ένα μάθημα πατριδογνωσίας. Η αλήθεια είναι ότι, λόγω και της προσδοκίας ενός μεταλλίου, μειώθηκε αρκετά το δηλητήριο κατά των Αντετοκουνμπαίων, που τάχα νοθεύουν το θεϊκό μας αίμα. Εμαθαν μάλιστα αναγκαστικά να λένε καθαρά το επώνυμό τους ακόμη και ακραιφνώς φιλελεύθεροι υπουργοί που, καίτοι διδάσκαλοι της ρητορικής, δυσκολεύονταν, λόγω ψυχοϊδεολογικών αναστολών. Ενα εικοσαήμερο εντατικό φροντιστήριο «αντικανονικής» ελληνογλωσσίας, πάντως, δεν το αντέχουν όλοι. Ιδίως όσοι ήδη ζορίζονται με τα «Αλβανάκια» του στίβου.