Δεν είναι προαιρετική πρακτική, είναι μονόδρομος η εξοικονόμηση ενέργειας, που μειώνει και τους λογαριασμούς και το αποτύπωμα άνθρακα. Θα παραμείνει κι όταν η Ε.Ε. πατήσει φρένο στη φρενήρη άνοδο της τιμής της μεγαβατώρας – τα 1.000 ευρώ άγγιξε στην κεντρική Ευρώπη. Αναμασάμε την εξοικονόμηση αχώνευτη, σαν μια ακόμη καραμέλα ανεφάρμοστης στην πράξη εντολής, με τη σκέψη ότι αφορά μόνο τη Γερμανία της συσκότισης και τη Γαλλία του τέλους της αφθονίας, με τη βεβαιότητα ότι οι επιδοτήσεις έχουν διασφαλίσει την αδιαφιλονίκητη βολή μας.
Πόσοι έχουν ρυθμίσει ψηλότερα τον θερμοστάτη του κλιματιστικού, ως εξάσκηση στην ενεργειακή φτώχεια του χειμώνα; Πόσοι σβήνουν τα φώτα όταν δεν τα χρειάζονται, πλένουν στο οικολογικό πρόγραμμα, περνούν λιγότερο χρόνο στο ντους, απενεργοποιούν τις συσκευές από τη λειτουργία αναμονής, βάζουν στον βραστήρα μόνο όσο νερό χρειάζονται, έχουν αντικαταστήσει τις κοινές λάμπες με led, έχουν περιορίσει τη χρήση του αυτοκινήτου;
Παράλληλα, σε πόσα σπίτια έγινε δυνατή η αποτελεσματική μόνωση, η αντικατάσταση ενεργοβόρων συσκευών, ακόμη και πέραν των ψυγείων, κλιματιστικών, καταψυκτών; Σε πόσα θα είναι δυνατή η εγκατάσταση αντλιών θερμότητας, η απεξάρτηση ψύξης και θέρμανσης από τα ορυκτά καύσιμα; Πόσες ενεργειακές κοινότητες για την αυτοπαραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και την ανακούφιση νοικοκυριών κι επιχειρήσεων έχουν στηθεί; Διότι η ηλεκτρική ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό, θεμέλιο της αξιοπρεπούς ζωής.
Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι ώς ένα βαθμό εθελοτυφλούμε. Η τρέχουσα ενεργειακή επάρκεια δεν συγκρατεί τις τιμές, μόνο τα κατάλληλα μέτρα πολεμούν τον παραλογισμό της εξάρτησης της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας από εκείνη του φυσικού αερίου. Ούτε η ανάγκη, μετά τις τόσες ταλαιπωρίες, όλα να πηγαίνουν καλά, μας εξαιρεί από τον ευρωπαϊκό εφιάλτη. Αντίθετα στομώνει τα αντανακλαστικά, μας παραδίδει μαλθακούς στην όποια δίνη.
Η αλήθεια συχνά διαφαίνεται μόνο τις στιγμές που τα πνεύματα, κυριευμένα από τον πανικό των απτών επιπτώσεων της κρίσης, ωθούνται έξω από τα στεγανά των βολικών νοοτροπιών, συνηθειών, πίστεων. Γνωρίζω, σημαίνει βλέπω. Και στη συνέχεια δρω. Ομως δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα τη νέα καταιγίδα. Αν τελικά φτάσουμε απροετοίμαστοι στην πύλη του προβλήματος θα σημαίνει ότι έχουμε ηττηθεί από τα τεθλασμένα μας βλέμματα, την ακραία μας κόπωση. Από την άρνηση θέασης του αθέλητου δύσκολου μέλλοντος, που έχουμε να διαχειριστούμε.