Σε κάποιες χώρες και περιοχές του κόσμου υπάρχει υπουργείο ευτυχίας. Π.χ., στο Μπουτάν και στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, όπως επίσης στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με γυναίκα υπουργό μάλιστα, την Οχούντ Μπιντ Καλφάν Ρουμί.
Ποια είναι η δουλειά της Ρουμί αλήθεια; Οχι πάντως το να απαντά σε παράπονα πολιτών, να σβήνει κλήσεις, να διορίζει. Η αρμοδιότητά της, λέει στους Los Angeles Times, είναι «να προωθεί μια θετική στάση απέναντι στη ζωή και στην κυβέρνηση».
Αυτό το τελευταίο θυμίζει υπουργείο προπαγάνδας, όμως η Ρουμί διευκρινίζει στην εφημερίδα ότι «Καθήκον και ρόλος της κυβέρνησης είναι να δημιουργεί τις σωστές συνθήκες ώστε οι άνθρωποι να επιλέγουν να είναι ευτυχισμένοι. Σε αυτές περιλαμβάνεται η δημιουργία ενός περιβάλλοντος στο οποίο οι άνθρωποι να αισθάνονται δυνατοί, να τους παρέχονται στέρεες υποδομές, ευκαιρίες για καλή εκπαίδευση, εργασία και παροχές υγείας, να αισθάνονται ασφαλείς. Δεν έχουμε κανένα σκοπό, ως κυβέρνηση, να επιβάλουμε την ευτυχία, απλώς προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό για τους ανθρώπους μας ώστε να έχουν μια καλύτερη ζωή».
Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς εννοούν την ευτυχία στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υποθέτω βέβαια όπως όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, ωστόσο, σε επίπεδο κυβερνητικής πολιτικής, και άρα νοοτροπίας, οι πολιτισμικές διαφορές έχουν τη σημασία τους.
Την περίπτωση της Ρουμί μνημονεύει σε εκτενές κείμενο γνώμης (με στοιχεία ρεπορτάζ) η Τζέσικα Μπένετ στους New York Times. Ο τίτλος του άρθρου είναι «What Is Fun? Can I Have It? Will We Ever Have It Again?». Οπου «fun», στα ελληνικά, βλέπε «χαρά» ή «πλάκα» ή και «ξενοιασιά».
Βεβαίως, άλλο πράγμα η ευτυχία και άλλο η χαρά. Μπορείς να έχεις στιγμές χαράς χωρίς να είσαι ευτυχισμένος όπως μπορείς να νιώσεις ευτυχία ακόμα και σε στιγμές που δεν είσαι χαρούμενος.
Πάντως έπειτα από ένα γρήγορο πέρασμα σε ιστοσελίδες και διεθνή ειδησεογραφικά έντυπα, το «ρεζουμέ» μοιάζει με συνταγή για κατάθλιψη: ακραία πολιτική αναταραχή, βαθιά κοινωνική ανισότητα, υπερθέρμανση του πλανήτη.
Ισως, ως σκέψη, το υπουργείο ευτυχίας να υπενθυμίζει το αυτονόητο που όμως έχει καταντήσει ζητούμενο ακόμα και στον δυτικό κόσμο: προτού καν φτάσουμε στην κλιματική κρίση, ζητούμενο είναι η χαρά του ελεύθερου, προσωπικού χρόνου, ζητούμενο και η χαρά της εργασίας που ανταποδίδει ηθικά και υλικά.
Η ρωσική εισβολή και η επακόλουθη ενεργειακή κρίση ήταν η χαριστική βολή σε ένα ήδη βεβαρυμένο διεθνές σύστημα που βγάζει σκυθρωπούς ανθρώπους ή, στη χειρότερη, φανατισμένους μηδενιστές. Κάποιος είχε πει ότι έχουμε πραγματική κρίση όταν ο παλαιός κόσμος πεθαίνει δίχως όμως να διαφαίνεται πουθενά η γέννηση ενός νέου κόσμου. Ισως το υπουργείο ευτυχίας να είναι μια κάποια λύση…