Ωρες ώρες νιώθουμε σαν σφηνωμένοι κάτω από μια βαριά πρέσα. Οι συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις, οι «γαλάζιες πατρίδες», οι έρευνες για υδρογονάνθρακες συνοδεία πολεμικών πλοίων, τα νεο-οθωμανικά αναθεωρητικά παραληρήματα, τα ψεύδη του Ερντογάν περί μη ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, οι φοβέρες περί επίθεσης «ξαφνικά ένα βράδυ», η διέγερση ανθελληνικών αισθημάτων στο εσωτερικό, οι απαράδεκτες ανεδαφικές επιθετικές κατά της Ελλάδας επιστολές σε 25 κράτη, Ε.Ε., ΟΗΕ και ΝΑΤΟ υποσκάπτουν την κύρια στρώση ψυχο-συναισθηματικής μας οχύρωσης.
Παγώνουμε στην ιδέα ότι ο Ερντογάν καταφέρνει να πάρει από τη Δύση αυτό που επιθυμεί όταν παραμένει προκλητικός κι αδιάλλακτος. Την αίσθηση της πίεσης πολλαπλασιάζουν οι διαφαινόμενες δυσφόρητες χειμερινές ημέρες των αποδεκατισμένων από την ακρίβεια αναγκών.
Ομως δεν ορθώνουμε μια κοινή ισχυρή αντηρίδα με ομόθυμες συνεπείς ενέργειες, με ομόφωνες καθαρές πρακτικές· οι περισσότεροι προσεγγίζουμε την πολυμέτωπη πιεστική πραγματικότητα ιδεοληπτικά, από τις συνήθεις φιλοπόλεμες θέσεις. Ως στόχος κυριαρχεί η πάση θυσία κομματική εκμετάλλευση του πολιτικού ρευστού. Η μαχητικότητα εξαντλείται π.χ. στην αποκαρδιωτική ρουτίνα των ταραχών για τα αυτονόητα στα πανεπιστήμια. Κι αυτά δεν εξυπηρετούν την ελληνική υπόθεση. Δεν αντισταθμίζουν οι βαρβαρισμοί το έλλειμμα ευελιξίας και συνεργασίας. Το να σταυρώνεις τα χέρια όταν οφείλεις να σηκώσεις το κοινό βάρος και να ξεσπαθώνεις άτακτα όταν οφείλεις να παρέμβεις εποικοδομητικά είναι αμφότερες, χειρονομίες επιζήμιες. Η συναίνεση είναι ο μοχλός και στο κακό και στο καλό. Ο Ερντογάν έχει επιστρατεύσει τους αντιπάλους του στην ανθελληνική ρητορική. Η Πορτογαλία έχει αντιπαλέψει όλες τις κρίσεις με τη σύμπνοια των πολιτικών μερών της. Η Ελλάδα μόνο όταν οσμίζεται τον κίνδυνο γίνεται η πατροπαράδοτη γροθιά. Ομως για την αφύπνιση προ του κατεπείγοντος δεν είναι σήμερα αναγκαίο ένα συθέμελο σοκ – ένας δεύτερος πόλεμος στην Ευρώπη…
Επιρρεπείς στα άκρα, της έλλειψης από τη μια και της υπερβολής από την άλλη, αρνούμαστε τους γεννήτορες των σωτήριων λύσεων: Την ομόψυχη ψύχραιμη απόκριση στις απειλές. Το μέτρο, τη χρήση της σωστής κλίμακας ανάμεσα σε μας και τους άλλους. Το καθάριο χνάρι των σταθερών βημάτων πάνω στη σαθρή γη. Την ανθρώπινη ευρηματικότητα και αντοχή. Κλειδωμένοι στις έριδες, ξεχνάμε ότι, όπως έγραφε ο Παλαμάς, αν είμαστε εμείς οι γκρεμιστές, είμαστε εμείς και οι χτίστες.