Το ντοκιμαντέρ «Royal Family» του 1969, που φιλοδοξούσε να παρουσιάσει τα μέλη της βασιλικής οικογένειας σαν «κανονικούς ανθρώπους», σε μια επικοινωνιακή απόπειρα να βελτιωθεί η εικόνα των ανακτόρων, η οποία εκείνη την περίοδο ήταν τραυματισμένη, δεν είχε καλή υποδοχή από τον Τύπο. Προβλήθηκε από την τηλεόραση, είχε μεγάλη θεαματικότητα, αλλά δεν πέτυχε τον σκοπό για τον οποίο γυρίστηκε. Γι’ αυτό και το Παλάτι, ύστερα από επιθυμία της ίδιας της Ελισάβετ, το απαγόρευσε· δεν ξανακυκλοφόρησε.
Η βραβευμένη σειρά του Netflix «The Crown» (2016) κατόρθωσε να κεντήσει πάνω στον καμβά της μυθοπλασίας αρκετή πραγματικότητα, με τόλμη αλλά και προσοχή, ανασυνθέτοντας τη βιογραφία της βασίλισσας με τη συνδρομή συμβούλων, ιστορικών, εξαιρετικών σεναριογράφων. Και γι’ αυτήν είχε ενστάσεις το Παλάτι, όμως κέρδισε το κοινό και τον Τύπο. Ταιριάζει στους θεσμούς η έκθεση; Μπορούμε να μιλάμε για «σύμβολα» χωρίς εικόνες; Εν ολίγοις, μπορούμε να μιλάμε για δημόσια πρόσωπα χωρίς να ανακαλούμε τη δημόσια εικόνα τους;
Στον τρίτο κύκλο της σειράς (επεισόδιο 4), η Ελισάβετ συνομιλεί με τον πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον για το κατά πόσον οι βασιλείς μπορούν να είναι «κανονικοί άνθρωποι», με αφορμή το ντοκιμαντέρ που μόλις είχε προβληθεί. Η βασίλισσα (την υποδύεται η Ολίβια Κόλμαν) λέει: «…Θα προτιμούσα να μέναμε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, για τη δική μας επιβίωση και υγεία. Αλλά δεν μπορούμε να κρυβόμαστε, πρέπει να είμαστε πλήρως εκτεθειμένοι διαρκώς. Ποια είναι η λύση, λοιπόν; Η καλύτερη έως τώρα είναι οι ιεροτελεστίες και το μυστήριο, διότι έτσι κρυβόμαστε ενώ παραμένουμε σε κοινή θέα. Το προπέτασμα καπνού, το μυστήριο και το πρωτόκολλο δεν υπάρχουν για να μας διαχωρίζουν, υπάρχουν για να μας κρατάνε ζωντανούς».
Η μακροβιότερη μονάρχης στη Βρετανία διαμόρφωσε τον εαυτό της εξελίσσοντας την έννοια του πρωτοκόλλου, μεθοδικά και προσεκτικά, επί 70 χρόνια. Eτσι μπορούσε να αφήσει τον Τζέιμς Μποντ (Ντάνιελ Κρεγκ) να τη συνοδεύσει με ελικόπτερο, να προσποιηθεί ότι πέφτει με αλεξίπτωτο και να προσγειωθεί στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, το 2012, στα 86 χρόνια της, παραμένοντας ανέπαφη, ατσαλάκωτη, αλλά όχι αμετακίνητη. Γνώριζε ότι η συντήρηση του «συμβόλου» είναι καθήκον και αυτό. Απαιτεί διαρκή προσπάθεια, αφοσίωση, είναι work in progress, που ο θάνατος μπορεί να σταματήσει, αλλά όχι να αφανίσει.