Η συνταγή είναι απλή και το 2015 λειτούργησε άψογα. Η οργή από τα μνημόνια που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις εξαιτίας της ουσιαστικής χρεοκοπίας της χώρας ξεχείλιζε παντού. Ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε το κύμα της, το οποίο αποδείχθηκε τόσο μεγάλο που τον έφερε στην εξουσία, κερδίζοντας μάλιστα δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις παρά το γεγονός ότι είχε συνεργαστεί με ένα κόμμα της Δεξιάς και ο κ. Τσίπρας, αντί να σκίσει τα μνημόνια, συμφώνησε να εφαρμόσει ένα καινούργιο.
Μια ανάλογη οργή αναζητάει και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει, καθώς φαίνεται ότι στην Κουμουνδούρου προκαλεί αλλεργία κάθε ιδέα για συστηματική, άρα και επίπονη, προσπάθεια που θα καταλήξει στην παρουσίαση μιας πρότασης που θα εκφράζει την κοινωνική πλειοψηφία, θα χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό και αξιοπιστία και θα πείθει ότι είναι καλύτερη από αυτές των υπόλοιπων κομμάτων – και κυρίως της Νέας Δημοκρατίας.
Τρανταχτό παράδειγμα της συγκεκριμένης νοοτροπίας είναι η σπουδή του κ. Τσίπρα να δηλώσει έτοιμος να μετατρέψει ο ίδιος και το κόμμα του την αυθόρμητη, υποτίθεται, οργή των νέων σε πολιτική αλλαγή, με αφορμή το γνωστό υβριστικό σύνθημα κατά του πρωθυπουργού, που αναπαράχθηκε στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η προσέγγιση αυτή ωστόσο πάσχει σε πολλά σημεία. Κατά πρώτον, στηρίζεται στη βολική επινόηση ότι η παλιά και η νέα γενιά βρίσκονται πάντα σε σύγκρουση. Στην πολιτική, το σχήμα «νέοι εναντίον γέρων» έχει χρησιμοποιηθεί ουκ ολίγες φορές ως εργαλείο για την προσέλκυση ψήφων και τον προσεταιρισμό των αφελέστερων ψηφοφόρων, για τους οποίους η διάσταση και η διαφορά προτεραιοτήτων σημαίνει υποχρεωτικά και εχθρότητα.
Κατά δεύτερον, είναι απαξιωτική για τους ίδιους τους νέους, που εμφανίζονται ως απολίτικα και ανώριμα όντα, που χρειάζονται την καθοδήγηση των «σοφών» κομματικών στελεχών της Κουμουνδούρου για να βρουν τον σωστό προσανατολισμό τους.
Επιπλέον, σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο σύνθημα, που κατά την ανάγνωση του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει «τη δυσφορία των νέων κατά του καθεστώτος», το πρόβλημα είναι ότι δεν εκφράστηκε αυθόρμητα ούτε είναι απότοκο κάποιας κοινωνικής πραγματικότητας. Αντιθέτως είναι επινόηση της τοξικής πραγματικότητας που κατασκευάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα κομματικά γραφεία και τα κομματικά τρολ, ένθεν κακείθεν.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι οι νέοι σώνει και καλά συμπαθούν τον κ. Μητσοτάκη. Αυτό που συμβαίνει, όμως, είναι πως δεν έχουν ενιαία πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά και προτιμήσεις. Καθώς και ότι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς που ήταν στο φεστιβάλ και από όσους τροφοδοτούν το γνωστό hashtag στο Τουίτερ έχει άλλου είδους ανησυχίες και προτεραιότητες. Ισως και οργή. Αυτούς τους περισσότερους θα έπρεπε να αγωνιά πώς θα εκφράσει και θα προσεγγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι τους δεδομένους.