Περνώντας πριν από λίγες μέρες από την Πατριάρχου Ιωακείμ, το βλέμμα στάθηκε στον αριθμό 5. Υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Εργάτες μπαινόβγαιναν στα σπλάχνα του κτιρίου κουβαλώντας εργαλεία, ένα φορτηγάκι παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στην είσοδο ήταν γεμάτο μπάζα.
Αστραπιαία θυμήθηκα την πρώτη φορά που πήγα σινεμά στο Εμπασσυ, τα αναπαυτικά καθίσματα, τη μοντέρνα διακόσμηση, το ζεστό φουαγιέ, ένα αρκετά προχωρημένο για σινεμά, μπαρ. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’90 και αν δεν με απατά η μνήμη μου είχα δει το «Νέοι, ωραίοι και άνεργοι», μια δραμεντί του Μπεν Στίλερ με τον Ιθαν Χοκ και τη Γουινόνα Ράιντερ, ένα φιλμ για τα «παιδιά» της Pizza Hut και του MTV, τη Γενιά X, τη δική μου «τυχερή» γενιά –οι γεννημένοι μεταξύ 1965-1980– όπως την αποκαλούν, καθώς έζησε χρόνια μεγάλης οικονομικής άνθησης.
Δεν χρειαζόταν φυσικά να κάνω ολόκληρο ταξίδι στο κέντρο της Αθήνας, είχαμε και στον Πειραιά ωραίους κινηματογράφους, το ιστορικό Χάι Λάιφ στην πλατεία Κοραή, το σινέ Ζέα στο Πασαλιμάνι και άλλους πολλούς, αλλά το Εμπασσυ είχε στα μάτια μας άλλη ακτινοβολία. Ηταν η αίθουσα με τον τέλειο ήχο, την τέλεια εικόνα και ορατότητα στην οθόνη. Ηταν η αίθουσα που μαζί με μια χούφτα άλλες αντιστάθηκε στο κλίμα τρομοκρατίας και ανέβασε τον «Τελευταίο πειρασμό», έστω με κατεβασμένα ρολά, τους θεατές μέσα ταμπουρωμένους και τους φανατικούς απέξω να φωνάζουν «έξω οι αντίχριστοι». Εκεί όπου την Πρωτοχρονιά του 1977 εξουδετερώθηκε βόμβα η οποία είχε τοποθετηθεί με αφορμή την προβολή της ταινίας «Επιδρομή στο Εντεμπε» με θέμα την επιχείρηση Ισραηλινών κομάντο στο αεροδρόμιο του Εντεμπε στην Ουγκάντα το 1976, για την απελευθέρωση ομήρων, έπειτα από αεροπειρατεία.
Ολα τα μετέπειτα χρόνια το Εμπασσυ παρέμεινε σταθερό κινηματογραφικό ραντεβού. Και όταν πλέον είχε θαμπώσει η λάμψη του, μέσα στην κρίση, σε παγωμένη αίθουσα –ποιος άναβε τότε θέρμανση–, με λίγα κεφάλια από δω κι από κει στις μπροστινές σειρές. Η καθοδική πορεία είχε αρχίσει, το έβλεπες στους τοίχους που έσταζαν, στα φθαρμένα καθίσματα και στην ξεφτισμένη μοκέτα και το τέλος ήταν θέμα χρόνου να έρθει για το μοναδικό χειμερινό σινεμά του Κολωνακίου· δεν ευθύνεται καν η πανδημία γι’ αυτό, μπορεί να επιτάχυνε τις εξελίξεις, δεν τις καθόρισε.
Σινεμά αλλάζουν χαρακτήρα, κλείνουν, γίνονται σούπερ μάρκετ και νυχτερινά κέντρα, το τελευταίο ακούγεται για το Εμπασσυ, κι εμείς η Γενιά X, τελευταίοι θεματοφύλακες των παραδοσιακών κινηματογράφων, με τις μετέπειτα γενιές να έχουν βυθιστεί στις συνδρομητικές πλατφόρμες, «κλαίμε» για κάτι που εδώ και καιρό έχουμε εγκαταλείψει. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που δεν μπόρεσα να θυμηθώ περνώντας μπροστά από το Εμπασσυ ήταν η τελευταία φορά που πήγα σινεμά.