Στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών δίνουν, αυτές τις ημέρες, το ετήσιο ραντεβού τους οι ηγεσίες, ή εκπρόσωποί τους, των κρατών του πλανήτη για να συζητήσουν την παγκόσμια κατάσταση. Λιγοστές, εκ νέου, οι ελπίδες για κάτι ουσιαστικό: η αναζήτηση λύσεων στα θανατηφόρα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, συνεπάγεται πρώτα απ’ όλα την αυτοκριτική τους, επειδή με πράξεις και με παραλείψεις τους, είναι αυτές οι ηγεσίες που είτε έχουν προκαλέσει είτε συντηρούν, είτε διογκώνουν τα προβλήματα.
Με πόσο περισσότερη σαφήνεια να το διατυπώσει το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) στην πρόσφατη έκθεσή του: «Ο κόσμος παραπαίει από κρίση σε κρίση, παγιδευμένος σε έναν κύκλο πυρόσβεσης και ανίκανος να αντιμετωπίσει τις ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε».
Λίγες ημέρες πριν, ο γ.γ. του Οργανισμού, Α. Γκουτέρες, με μήνυμά του σημείωνε ότι είναι ανάγκη «να αυξήσουμε την πρόσβαση σε καθαρό μαγείρεμα, θέρμανση και ψύξη», προσθέτοντας πως «Οι φτωχοί υποφέρουν περισσότερο. Ειδικά οι γυναίκες και τα κορίτσια, των οποίων η υγεία κινδυνεύει μαγειρεύοντας και θερμαίνοντας με βρώμικα καύσιμα». Κάπου αλλού, ο εφιάλτης είναι χειρότερος. Διαβάσαμε στην «Κ» (26/5) για την κατάσταση στη Σομαλία: «Η πείνα έχει θερίσει τις ζωές πολλών μικρών παιδιών. Μια 25χρονη έχασε τα δύο παιδιά της, 4 και 3 ετών, από την οστρακιά τον προηγούμενο μήνα. Τώρα, κρατάει σφιχτά το μωράκι της –ένα κοριτσάκι– καθώς προσπαθεί να βρει τρόπο να το εμβολιάσει. “Νιώθω τόσο πόνο γιατί δεν μπορώ να τη θηλάσω. Οταν πεινάνε τα παιδιά μου, ζητιανεύω για λίγο νερό με ζάχαρη από κάποιον γείτονα. Συχνά, απλά ξαπλώνουμε όλοι μαζί και κλαίμε”, λέει σιγανά». Την ίδια στιγμή, μαθαίνουμε (ertnews) πως «o επικεφαλής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Συλλόγων Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου Φραντσέσκο Ρόκο προειδοποίησε ότι περί τις 24 χώρες της Αφρικής αντιμετωπίζουν τη σοβαρότερη κρίση υποσιτισμού εδώ και δεκαετίες».
Ας παρατηρήσουμε τις ηγεσίες μας τώρα, λοιπόν, σε έναν ΟΗΕ που δείχνει να εγκλωβίζεται σε βάλτο απαξίωσης, ή και σε μια Ευρώπη που φλερτάρει με πολέμους και μισαλλοδοξία, αλλά λέει και πως αγωνιά για την τιμή του ρεύματος ή τις διακοπές στην ενέργεια. Και μετά, ας παρατηρήσουμε συνολικά το κάδρο, για να δούμε ότι εντός του είμαστε και όλοι εμείς, με τις δικές μας επιλογές, πράξεις και παραλείψεις.