Ο πρόεδρος του Ιράν Εμπραχίμ Ραϊσί δηλώνει ότι στη χώρα του υπάρχει ελευθερία έκφρασης, αλλά «οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες ημέρες είναι απαράδεκτες και προκαλούν χάος». Γι’ αυτό και ετοιμάζεται να επέμβει ο στρατός πολλαπλασιάζοντας, εφόσον συμβεί, τον αριθμό των νεκρών. Για να υπερασπιστεί την «ελευθερία της έκφρασης»! Ο θάνατος της 22χρονης Μαχσά Αμίνι, στη διάρκεια της κράτησής της από την αστυνομία ηθών στην Τεχεράνη, έφερε τα πάνω κάτω στο Ιράν. Ή μήπως όχι;
Δεν είναι οξύμωρο να αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατία όταν διαθέτει ειδικές αστυνομικές δυνάμεις επωμισμένες με τον ενδυματολογικό έλεγχο και την εφαρμογή του νόμου της μαντίλας σε δημόσιους χώρους; Και έχει και τον στρατό σε επιφυλακή για κάθε ενδεχόμενο… Οταν, βέβαια, η δημοκρατία χαρακτηρίζεται Ισλαμική, τίποτε απ’ ό,τι έχουμε στο μυαλό μας δεν ισχύει. «Δολοφονημένη για τη χιτζάμπ! Πόσος εξευτελισμός ακόμη;». Σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις.
Διεθνώς βραβευμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου φυλακίζονται γιατί χαρακτηρίζονται «αντικαθεστωτικοί». Κι εδώ που τα λέμε, μπορείς να είσαι καλλιτέχνης, οπαδός θεοκρατικού καθεστώτος; Η εικαστικός Σιρίν Νεσάτ ζει στη Ν. Υόρκη, η σκιτσογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτις Μαργιάν Σατραπί («Περσέπολις») στο Παρίσι. Μακρύς ο κατάλογος των Ιρανών δημιουργών της διασποράς.
Η κυβέρνηση μπλόκαρε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτσι ώστε να μειωθεί δραστικά η πληροφόρηση, να αποκοπεί περαιτέρω η χώρα. Η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Ομως, όπως σε κάθε εξέγερση, το γεγονός που την πυροδοτεί είναι μόνον ο σπινθήρας. Για τον βρασμό έχουν συμβάλει πολλά στοιχεία. Το «γεγονός», εν προκειμένω, εξωτερίκευσε το αίτημα: «Γυναίκες, ζωή, ελευθερία». Πολύ πριν φθάσουν στις οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών, οι καιόμενες μαντίλες, είχε περάσει τα σύνορα η κοινωνική ασφυξία στο Ιράν επεξεργασμένη μέσα από τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. «Επεξεργασμένη» δεν σημαίνει λιγότερο ωμή ή ρεαλιστική.
Τώρα, η κοινωνία έχει τον λόγο. Το δικό της θάρρος, κουράγιο και θυσία θα διαμορφώσουν το επόμενο βήμα, την επόμενη ημέρα. Ζωές θα χαθούν κι άλλες θα κερδηθούν. Και μια αυτοσχέδια «σημαία» φτιαγμένη από κομμένα μαλλιά που ανεμίζουν, θα αποτελεί το σύμβολο και την έμπνευση. Και, κυρίως, την υπόμνηση ότι δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε τέχνη χωρίς τη δυνατότητα επιλογής.