Τι είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου; «Ναός»; «Καυτή έδρα»; «Στρούγκα»; «Στολίδι;» «Σφηκοφωλιά»; Το συλλογικό φαντασιακό φιλάθλων και οπαδών (μα και η πάγια δημοσιογραφική ροπή στα κλισέ) αποσιωπά πολλές φορές όλα όσα μπορεί να σημαίνει το γήπεδο στον καθένα από όσους αγαπούν (ή αγάπησαν) έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο.
Τα πανηγυρικά εγκαίνια του νέου σταδίου της ΑΕΚ προκαλούν σε έναν (πρώην) ποδοσφαιρόφιλο και οπαδό ορισμένες σκέψεις, οι οποίες, αν μη τι άλλο, αποδιώχνουν προσωρινά τη γενική μαυρίλα των ημερών που διανύουμε.
Το γήπεδο μιας ομάδας είναι και η ταυτότητά της. Η ΑΕΚ, εδώ και είκοσι χρόνια, είχε χάσει τη δική της. Το ΟΑΚΑ, που τη φιλοξένησε τον περισσότερο καιρό, είναι ψυχρό, ακατάλληλο για αγώνα ποδοσφαίρου.
Το παλιό γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν ακριβώς αυτό: παλιό και με πολλά προβλήματα, κυρίως ασφαλείας μετά τον σεισμό του 1999. Η απόφαση για το γκρέμισμά του, ωστόσο, είχε ληφθεί αβασάνιστα και δίχως κανένα σχέδιο για το μέλλον. Οι συζητήσεις που επακολούθησαν για το πού θα χτιζόταν το νέο στάδιο (μακριά από τη Φιλαδέλφεια ή ξανά στο ίδιο σημείο), οι αλλεπάλληλες προσφυγές από κατοίκους και τη δημοτική αρχή, οι συνηθισμένες (ειδικά σε μεγάλα έργα) διαφωνίες μεταξύ μηχανικών και ιδιοκτητών οδήγησαν σε καθυστερήσεις δύο δεκαετιών. Ουσιαστικά, η απώλεια έδρας οδήγησε σε έναν ξεσπιτωμένο ιστορικό σύλλογο – χώρια τα δραματικά οικονομικά προβλήματα που οδήγησαν την Ενωση σε πολλαπλό υποβιβασμό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικά δεν προσφέρεται για πολλές συγκινήσεις, εκτός κι αν είσαι επίμονα ρομαντικός ή θερμοκέφαλος. Το θέαμα είναι κάκιστο, η μιζέρια αφόρητη, η διαφθορά και η βία στο «κόκκινο». Ολα πολύ προβλέψιμα, πληκτικά. Και όμως, κάποιοι έχουμε τις αναμνήσεις μας, που και αυτές αποτελούν κομμάτι της ταυτότητας του γηπέδου ενός συλλόγου. Τα βιώματα εκεί μέσα, κάποια Κυριακή μεσημέρι ή Τετάρτη βράδυ, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον βίο του καθενός μας. Πατέρες και γιοι, ξαδέλφια, συμμαθητές και φίλοι – ένα γήπεδο είναι και οι σχέσεις μας και η μύησή μας στη ζωή ή σε κάποια νέα φάση ζωής. Ενα γήπεδο είναι επίσης και αποχαιρετισμός και, βέβαια, μνήμες και έντονα αισθήματα μεγαλείου, αλλά και συντριβής. Το πιο ενδιαφέρον: έως την επόμενη αγωνιστική, το όποιο μεγαλείο ή συντριβή έχουν εξανεμιστεί.
Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω την εποχή, αρχές του ’80, που τα ματς κάθε αγωνιστικής γίνονταν όλα ταυτόχρονα τις Κυριακές. Οταν κάποια εταιρεία μάς πληροφορούσε για κάποιο γκολ σε άλλο γήπεδο από τα μεγάφωνα του γηπέδου. Τις ιαχές μας όταν μαθαίναμε ότι έχανε ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Ή την παρθενική μου φορά στη Σκεπαστή της ΑΕΚ τον Απρίλιο του 1983. Ωραία ήταν. Είχε και μια γλυκιά, ανοιξιάτικη λιακάδα. Νόμιζα πως κάπως έτσι θα είναι η ζωή.