Η απόφαση του καγκελαρίου Ολαφ Σολτς να καταφύγει σε δανεισμό 200 δισ. ευρώ για να εξασφαλίσει στη Γερμανία την επιβολή ανώτατου ορίου στην τιμή ενεργείας ήταν μια κίνηση αυτοαμύνης, υπαγορευθείσα από την ανάγκη μειώσεως των επιπτώσεων της ενεργειακής κρίσεως, που απειλεί με σάρωση της ευρωπαϊκής οικονομίας και φτωχοποίηση των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Οι αντιδράσεις που προεκλήθησαν σε χώρες της Ε.Ε. λόγω της προαναφερθείσας αποφάσεως του Βερολίνου ήταν απλώς αναμενόμενες. Η ηλεκτρονική εφημερίδα Politico παρέθεσε δήλωση του υπουργού Υποθέσεων της Γαλλίας για θέματα Ε.Ε. πως «είναι σημαντικό να αποφύγουμε τον πολιτικό και οικονομικό κατακερματισμό εντός της Ε.Ε.».
Διπλωματική διατύπωση της διαφωνίας, με το απαραίτητο «γαλλικό άρωμα», προτάξεως δηλαδή του ευρύτερου ευρωπαϊκού συμφέροντος έναντι κάποιων εθνικών προτεραιοτήτων. Αλλά υπήρξαν και βιαιότερες διατυπώσεις που κατηγόρησαν ευθέως τον κ. Σολτς πως δεν λαμβάνει υπόψη «την ευρωπαϊκή διάσταση των αποφάσεών του» ως ώφειλε ως ηγέτης της Ενώσεως. Το πλέον απαράδεκτο, ωστόσο, είναι ότι διακινείται ευρύτατα η αντίληψη πως η Ευρώπη πληρώνει σήμερα το τίμημα της αποφάσεως της Γερμανίας να μη διαφοροποιήσει τις προμήθειες φυσικού αερίου στο παρελθόν. Και την «αποτυχία» αυτή χρεώνεται πρωτίστως η τέως καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ. Μόνον που η ευημερία της Ευρώπης οφείλεται τα τελευταία πολλά χρόνια στην ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων της Ε.Ε. με τη Ρωσία και την Κίνα και ειδικότερα στο φθηνό ρωσικό αέριο. Ο κ. Σολτς μπορούσε να κατηγορηθεί διότι δεν αντέστη όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν απαίτησε την άμεση απεξάρτηση της Γερμανίας και της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο. Δεν θα ήταν ωστόσο σώφρον για έναν καγκελάριο της Γερμανίας να έρθει σε μετωπική αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον. Δεν δίστασε όμως να επικρίνει τις ΗΠΑ για την υψηλή τιμή του αμερικανικού αερίου.
Η Γερμανία έχει αρχίσει πλέον να αντιδρά, με τον δικό της τρόπο, και αυτό θα έχει συνέπειες σε κάποιες χώρες της Ενώσεως. Ο κ. Σολτς δεν είναι διατεθειμένος να θέσει σε κίνδυνο την οικονομία και την πολιτική σταθερότητα της χώρας του, εν ονόματι της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης». Υπάρχει ασφαλώς η αρχή της «ευρωπαϊκής ευθύνης» προς τα ασθενέστερα μέλη της Λέσχης. Αλλά παράλληλα υπάρχει και η «ατομική» ευθύνη των κρατών-μελών της Ε.Ε., και αυτό είναι κάτι που οφείλουν να γνωρίζουν πρωτίστως οι υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας.