Θα μπορούσε άραγε ένα κόμμα να καταφέρει να συγκεντρώσει τριάντα χιλιάδες νέους ανθρώπους σε μια εκδήλωσή του, υποχρεώνοντάς τους μάλιστα να πληρώσουν και εισιτήριο; Πολύ περισσότερο χωρίς να κάνει καμία από τις γνωστές κινητοποιήσεις των κομματικών μηχανισμών –όπως μαζικές μεταφορές με πούλμαν κ.λπ.– και χωρίς να διαφημίσει μέσω των κλασικών μεθόδων –τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος– την εκδήλωση;
Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Επομένως, το πρώτο μάθημα που θα έπρεπε να πάρουν όσοι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης σπεύδουν με άκομψο και άγαρμπο τρόπο να εκμεταλλευθούν το «φαινόμενο ΛΕΞ» έχει να κάνει με τη θεοποιητική δύναμη που προσδίδουν στα μέσα ενημέρωσης.
Ο Θεσσαλονικιός ράπερ, λίγους μήνες μετά την κοσμοσυρροή που προκάλεσε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, πέτυχε να συγκεντρώσει ακόμη περισσότερο κόσμο στη συναυλία του στο Καυταντζόγλειο στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς να έχει παρουσία στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, χωρίς να κάνει καμία διαφήμιση πουθενά. Συμπεράσματα: Πρώτον, το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν έχει καμία επαφή με τα «κλασικά» μέσα ενημέρωσης, για τον έλεγχο επί των οποίων σφαδάζει η αντιπολίτευση. Δεύτερον, όταν έχεις να προσφέρεις κάτι ελκυστικό και ενδιαφέρον, ο κόσμος θα σε ψάξει και θα σε βρει για να το απολαύσει.
Η γοητεία, όμως, που ασκεί στους αντιπολιτευόμενους το φαινόμενο –και όχι η μουσική– του ΛΕΞ γίνεται μεγαλύτερη, καθώς εξαιτίας της όλης στάσης του, των στίχων του και του τρόπου που (δεν) προβάλλει τον εαυτό του κατατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία των «αντισυστημικών». Επιπλέον το κοινό του αποτελείται από εφήβους και νέους, που ξεσπούν στις συναυλίες του ανάβοντας καπνογόνα και φωνάζοντας γηπεδικά συνθήματα, ενώ στη Θεσσαλονίκη ακούστηκε και το γνωστό υβριστικό σύνθημα κατά του Μητσοτάκη.
Οι ίδιοι, λοιπόν, επιχειρούν να προσαρμόσουν τις αγωνίες που εκφράζει ένας καλλιτέχνης σε ένα κομματικό αφήγημα προς άγραν ψήφων. Αναζητούν στους στίχους του πολιτικά μανιφέστα και πυρομαχικά για την ξύλινη αντιπολιτευτική τους γλώσσα. Θέλουν να αντιμετωπίζουν τους νέους ακολούθους του ως ένα αντιεξουσιαστικό ρεύμα, έτοιμο να εκραγεί και να πυροδοτήσει τις ανατροπές που ονειρεύονται, αρκεί να λάβει την κατάλληλη καθοδήγηση – φυσικά από τους ίδιους.
Ολα αυτά ερήμην του ιδίου του καλλιτέχνη, ο οποίος μάλλον θα βρει πολύ καύσιμο προς έμπνευση για τις επόμενες δημιουργίες του στον ανταγωνισμό διαφόρων ασχέτων να τον ερμηνεύσουν. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν όσοι πολιτικοί και κομματικά στελέχη θέλουν να ασχοληθούν μαζί του είναι να τον ακούσουν προσεκτικά και από μακριά, μπας και καταλάβουν κάτι από την πραγματικότητα που περιγράφει.