Η επαναφορά της νομιμοποίησης αυθαιρέτων παραμονές εκλογών μπορεί να είναι αθώα, αλλά ξυπνάει αντανακλαστικά. Η κοινωνία μας είναι εθισμένη και ανέχεται τη ζαβολιά όταν γίνεται νομιμοφανώς, ιδίως όταν δεν θίγει κάποιο συγκεκριμένο συμφέρον, αλλά βλάπτει την ποιότητα της ζωής μας γενικώς. Στην παραπάνω περίπτωση, το περιβάλλον και την εμπιστοσύνη στη συνέπεια του κράτους. «O,τι είναι νόμιμο είναι ηθικό».
Στην πολιτική, παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι η δυνατότητα της πλειοψηφίας στη Βουλή να αλλάζει το εκλογικό σύστημα. Το ότι αντί για την επόμενη ισχύει τώρα για τη μεθεπόμενη αναμέτρηση δείχνει ότι ακόμη και ο χοντρόπετσος πολιτικός μας κόσμος δεν νιώθει άνετα με την πρακτική. Oμως το συνεχίζουν και οι πολίτες το ανέχονται και παραδειγματίζονται. Δεν υπάρχουν πάγιοι κανόνες, ισχύει το δίκιο του πιο δυνατού, φθάνει να έχει κάποια επίσημη σφραγίδα. Δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα η αλλαγή των όρων όταν συμφέρει τον ισχυρότερο. Πολλοί το βρίσκουν φυσιολογικό. Oμως αυτή η νοοτροπία οδηγεί τις κοινωνίες σε διάλυση. Διαισθάνεται ο Eλληνας ότι κάτι δεν είναι εντάξει, αλλά δεν βαριέσαι, έτσι είναι τα πράγματα. Σήμερα εσύ, αύριο εγώ.
Δίνεται η ευκαιρία, καθώς η επόμενη Βουλή είναι ανα- θεωρητική, να αποκτήσει το Σύνταγμα σχετικό άρθρο.
Εκτός του ότι καθιερώνει και επιβραβεύει την αρχή τού όποιος έχει την πλειοψηφία ορίζει και τους όρους του παιχνιδιού, η απουσία μόνιμου εκλογικού συστήματος προκαλεί ένα σωρό αρνητικές παρενέργειες στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μία είναι ότι εμποδίζει τη συγκρότηση πολιτικών κομμάτων με οργάνωση και αρχές, άλλη ότι μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένη πολιτική αστάθεια, σαν αυτή που μας απειλεί τώρα. Καλά διοικούμενες δημοκρατίες έχουν πάγια εκλογικά συστήματα φτιαγμένα ανάλογα με τις ιδιομορφίες και την ιστορική εμπειρία των λαών τους. Αυτά με τη σειρά τους διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό τοπίο.
Η επόμενη Βουλή είναι αναθεωρητική και δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει το Σύνταγμά μας άρθρο που να καθιερώνει εκλογικό σύστημα. Αν γινόταν, θα αποτελούσε ιστορική βελτίωση στον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα ήταν ένα σωστό σύστημα για τη χώρα. Στο σημείο αυτό οι γνώμες διαφέρουν και χρειάζονται πολλή συζήτηση και διεργασία. Εγώ, για παράδειγμα, υποστηρίζω ένα σύστημα που θα έδινε ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις. Αλλοι προτιμούν συστήματα που επιτρέπουν την ευρύτερη δυνατή εκπροσώπηση τάσεων στη Βουλή. Σεβαστές και οι δύο απόψεις. Εκείνο που προέχει είναι να γίνει ένας δημόσιος διάλογος επάνω σε αυτό το ζήτημα. Αντί οι πολιτικοί μας να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με διχαστικές λασπολογίες, θα έπρεπε να ασχολούνται με θέματα όπως αυτό. Μάλιστα, ενόψει της επόμενης αναθεωρητικής Βουλής, θα έπρεπε να θέσει από τώρα δημόσια το ζήτημα η Νέα Δημοκρατία.