Πριν από περίπου ένα χρόνο ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης αποφάσισε να βρει μια λύση για την ταλαιπωρία των πολιτών από τον ΕΦΚΑ και επέβαλε την ενίσχυσή του με ιδιώτες σε νευραλγικές θέσεις. Το τι άκουσε τότε δεν λέγεται. Απεργίες, συκοφαντίες, πολιτική σπέκουλα από τον ΣΥΡΙΖΑ και κραυγές από ορισμένους συνδικαλιστές. Το ότι άντεξε στις πιέσεις οφείλεται εν πολλοίς στον χαρακτήρα τού εν λόγω πολιτικού και προφανώς στην πολιτική κάλυψη που έλαβε από τον πρωθυπουργό. Στην πορεία του χρόνου τα αποτελέσματα αυτής της παρέμβασης τον δικαίωσαν απολύτως και δημιουργούν έναν οργανισμό που δεν βασανίζει τους πολίτες που οφείλει να εξυπηρετεί. Ο χρόνος απονομής των συντάξεων έχει συρρικνωθεί πλέον σε ελάχιστους μήνες (σε δύο ή τρεις) από μια διετία που απαιτείτο στο παρελθόν και οι εκκρεμείς συντάξεις μειώθηκαν σημαντικά. Ακόμη καλύτερα έχουν εξελιχθεί οι παρεχόμενες υπηρεσίες τηλεφωνικής εξυπηρέτησης και καθοδήγησης ασφαλισμένων και συνταξιούχων. Ολα αυτά τα ακούγαμε αλλά δεν τα πιστεύαμε. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι έχουν ήδη εμπεδωθεί στη συνείδηση των πολιτών, δημιουργώντας ένα θετικό προηγούμενο και για άλλες ανάλογες παρεμβάσεις στο κράτος που έχουμε συνηθίσει και σχεδόν αποδεχθεί μοιρολατρικά ότι μπορεί να μας βασανίζει.
Στην έρευνα της Pulse («Η Καθημερινή» 1/12/2022) προκύπτει ένα εντυπωσιακό εύρημα, καθώς εννέα στους δέκα πολίτες όχι μόνον θεωρούν θετικό το μέτρο της αξιοποίησης ιδιωτών στον ΕΦΚΑ, αλλά σε συντριπτικό ποσοστό κρίνουν πως θα ήταν ευεργετική μια επέκτασή του και σε άλλες δομές του κράτους. Αυτή η λεπτομέρεια είναι εντυπωσιακή και αποδεικνύει πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι όλοι αυτοί –κυρίως από το πολιτικό σύστημα– που αναπαράγουν στερεότυπα της δεκαετίας του ’80 για την αντίληψη των πολιτών στις σχέσεις τους με το Δημόσιο.
Αυτό που ενδιαφέρει τελικά τους συναλλασσομένους είναι να κάνουν τη δουλειά τους αξιοπρεπώς και να μη χάνουν τον χρόνο τους σε ουρές, πληρώνοντας ενίοτε και κάτω από το τραπέζι. Οι οιμωγές ορισμένων συνδικαλιστών και τα μικροκομματικά παιχνίδια, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι φοβίες πολιτικών όλων των αποχρώσεων βρίσκονται εκτός θέματος. Οχι σπάνια οι εσωτερικές αντιδράσεις στη θεωρητικώς φιλελεύθερη κυβέρνηση είναι εκείνες που φρενάρουν ή και ακυρώνουν επιλογές εκσυγχρονισμού του κράτους.
Η κοινωνία ευτυχώς φαίνεται πως έχει προχωρήσει περισσότερο από τις δικές τους βεβαιότητες και αξιολογεί στην πράξη τις διάφορες πολιτικές και όχι με βάση πεποιθήσεις ή και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Το ζητούμενο τελικώς είναι οι λύσεις στα προβλήματα και το πώς επηρεάζουν την καθημερινότητα των πολιτών και όχι ποιος ακριβώς κάνει τη δουλειά. Αν μάλιστα αξιολογηθούν οι προσφερόμενες υπηρεσίες και το κόστος τους, είναι βέβαιο ότι η πολιτεία πέραν όλων των άλλων έχει να κερδίσει πολλά, καθώς η παραγωγικότητα του ιδιώτη συνδέεται κατά κανόνα με την αμοιβή του. Αυτό που χρειάζεται συνεπώς είναι πολιτική τόλμη και πρακτικές επιλογές που θα αλλάξουν την τραυματική σχέση των πολιτών με το κράτος. Το παράδειγμα της ψηφιακής επανάστασης που προωθεί με συνέπεια και αξιοπιστία ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επιμένουν να κρατούν τον τόπο στο παρελθόν για να ταιριάζει στα μέτρα τους.