Με άλλη μία βουτιά στο παρελθόν επέλεξε να απαντήσει στην πρωθυπουργική αναφορά στις εκλογές και στην οσμή τους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Με δέκα ημέρες καθυστέρηση και εμφανώς ενθουσιασμένος από την υποδοχή που του επιφύλαξαν πολίτες της Καστοριάς, ο κ. Τσίπρας συνειδητοποίησε ότι «δεν μυρίζει απλά εκλογές, μυρίζει αλλαγή». Γυρνώντας τον χρόνο σαράντα και πλέον χρόνια πίσω, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ευαγγελιζόταν την «αλλαγή».
Το παλαιό και κάθε άλλο παρά πρωτότυπο σύνθημα μπορεί να ενθουσίασε το συγκεκριμένο ακροατήριό του, καθώς, αν πιστέψουμε τα αντιπολιτευτικά μέσα, ορισμένοι του είχαν μιλήσει νωρίτερα για «ανθρωπιστική κρίση» και για «σκλαβιά, πείνα, απόγνωση και λεηλασία, που δεν έχει υπάρξει ξανά». Είναι όμως άκρως αποκαλυπτικό για το είδος της αντιπολιτευτικής στρατηγικής, στην οποία επιμένει να παραμένει εγκλωβισμένη η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αγνοώντας όλα τα σημάδια που δείχνουν ότι σε σχέση με την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων και την περίφημη διεύρυνση του ακροατηρίου του κόμματος, είναι, αν όχι αδιέξοδη, τουλάχιστον αναποτελεσματική.
Ολες οι δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, κατά το οποίο στην ειδησεογραφία κυριαρχούσαν οι υποθέσεις των υποκλοπών και του Πάτση, αποτυπώνουν ένα σκηνικό που δεν είναι ριζικά διαφορετικό σε σχέση με αυτό που ξέραμε. Το προβάδισμα της Ν.Δ. μπορεί να μειώθηκε ελαφρώς, αλλά είναι σταθερό και κινείται πέραν των ορίων του «στατιστικού λάθους». Το προφίλ του πρωθυπουργού παραμένει πιο ισχυρό από αυτό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον κ. Τσίπρα να προηγείται μόνο στον τομέα της διαφάνειας, «επίτευγμα» που οφείλεται στις υποκλοπές και στον Πάτση, αλλά δεν αρκεί από μόνο του για να στοιχειοθετήσει ανατροπή πολιτικού σκηνικού, πόσο μάλλον βέβαιη προοπτική εκλογικής νίκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παρουσιάζει προβληματική εικόνα και τα κέρδη του είναι ισχνά.
Η κυβέρνηση, επομένως, μπορεί να μην ενθουσιάζει αλλά αντέχει και χαίρει ακόμη της ανοχής της πλειοψηφίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ενθουσιάζει ούτε προσελκύει αρκετούς ψηφοφόρους από άλλους χώρους. Η αντιπολιτευτική τακτική του με τους αφορισμούς, τις χύδην καταγγελίες, τους υψηλούς τόνους και τη συνεχή προσπάθεια αποδόμησης του πρωθυπουργού, περισσότερο απωθεί παρά πείθει. Τα δυστοπικά χρώματα με τα οποία περιγράφει την εικόνα της χώρας εξαιτίας της δια-κυβέρνησης της Ν.Δ. δεν συγκινούν παρά μόνον τους δεδομένους ψηφοφόρους του.
Οσο περισσότερο επιμένει σε αυτή την τακτική, που στηρίζεται στην οργή και στον θυμό, όπως το 2015, και παραμένει προσκολλημένος στο παρελθόν, τόσο πιο βέβαιο φαίνεται ότι αν υπάρξει ανατροπή σκηνικού, θα οφείλεται σε απρόβλεπτους παράγοντες λόγω της γενικότερης ρευστότητας που επικρατεί και όχι στις δικές του πρωτοβουλίες.